2 ชีวิต … ที่ราคาไม่เท่ากัน ….
หนูตัวร้อน … ไปโรงพยาบาลเถอะ หาหมอเฉพาะทาง แพงหน่อย แต่(น่าจะ)ดีกว่านะ
พ่อไข้ขึ้น … พาราซี้ตายม่องในตู้ยาก็มี สัก 2-3 วันถ้าไม่ดีขึ้น หมอรักษาโรคทั่วไปปากซอยก็น่าจะเอาอยู่
หนูกลับบ้าน … แท๊กซี่ดีกว่านะ จะได้ไม่เหนื่อย มีสมาธิทำการบ้าน (สมาธิยิ่งสั้นๆอยู่)
พ่อกลับบ้าน … ปั่นจักรยานนั่นแหละดีแล้ว ประหยัด ออกกำลังกายด้วย วันไหนฝนตกค่อยขึ้นรถเมล์
มีดบาดมือหนู
… ไปรพ.เย็บแผลเถอะ เดี๋ยวเป็นแผลเป็น เป็นคีลอยด์ (เดี๋ยวไม่สวยไม่มีคนมาขอ ไม่หล่อไปขอใครไม่ได้)
มีดบาดมือพ่อ
… ทิงเจอร์ พลาสเตอร์ ในตู้ยาก็มี 2-3 วัน น่าจะหาย (พ่อคงไม่อัปลักษณ์ไปกว่านี้สักเท่าไรหรอก)
ปรับพฤติกรรม คอร์สล่ะ 6000
… อะน่า นิดหน่อยเอง จะได้ไม่มีปัญหาในการคบเพื่อน จะได้มีเพื่อนดีๆบ้างสักคนก็ยังดี ชีวิตหนูยังอีกไกล
e-commerce คอร์สล่ะ 1800
… หนังสือมือสองจตุจักรเยอะแยะ เล่มล่ะ 250 เอง เดี๋ยวก็ตายแล้ว จะอยากรู้ไปทำไม
มีดบาดมือหนู
… ไปรพ.เถอะ จริงๆฉีดยากันบาดทะยักแล้วนะ แต่จำไม่ได้ว่าเมื่อไร
ฉีดอีกคอร์สก็ดี เปลืองหน่อยแต่ชัวร์ กี่บาทพ่อก็จ่าย
สังกะสีบาดมือพ่อ … ทิงเจอร์ไอโอดีนนี่แหละ ขององค์การเภสัชฯ ขวดล่ะ 25 บาท เชื้อโรคไหนๆก็ตายเรียบ
อีก 2-3 วัน นมใกล้หมดอายุ … หนูอย่ากินเลยเดี๋ยวท้องเสีย กระป๋องไม่กี่ร้อย ช่างมัน ไม่คุ้มค่ายาหรอก
ก็ไอ้กระป๋องเดียวกันนั่นแหละ … พ่อกินเองดีกว่า เสียดายตังค์ ไม่น่าเป็นไรหรอก กว่านี้พ่อกินมาแล้ว ชิวๆ
เรียนว่ายน้ำชม.ล่ะ 100
… เปลืองหน่อย แต่ดีกว่า จะได้แข็งแรงไม่เป็นภูมิแพ้ เผื่อฟลุ๊คมีแววจะได้เป็นฉลามน้อยทีมชาติ
ฟิตเนส discounted fee ถูกสุดๆ
… กลับไปสอนการบ้าน ให้หนูขี่หลังทุกเย็นดีกว่า ถ้าพุงมันจะย้วย นน.มันเกินนิดหน่อย ช่างมันเหอะ
หนูเป็นหวัด … ยา original ดีกว่าเนอะ ชัวร์ (เขาว่า)ยา Generic ไว้ใจไม่ค่อยได้ เดี๋ยวมีผลข้างเคียง
พ่อเป็นหวัด
… ทุบหอมแดงวางข้างหมอน 2-3 คืน ถ้าไม่ดีขึ้น ยา Generic ก็โอเคแล้ว ผลข้างเคียงนิดหน่อย ไม่ถึงตายหรอก จิ๊บๆ
หนูไอ … ไปหาหมอ
พ่อไอ … กินน้ำอุ่นๆ เดี๋ยวก็หาย
…
…
“ผู้ชาย” คนนี้ไม่ใช่ นักบัญชี ไม่ใช่ นักเศรษฐศาสตร์ (ไม่ใช่แม้กระทั้ง วิศวกร)
“ผู้ชาย” คนนี้ก็แค่ “พ่อ” ธรรมดาๆคนนึงเท่านั้นแหละ
…
…
ถ้าทุก 1 วันที่ชีวิตพ่อสั้นลงแลกกับ 1 วันที่ชีวิตหนูดีขึ้น
… จะกี่วันก็เอาไปเถอะลูกรัก พ่อเต็มใจยกให้
ดวงตาคู่นี้ …
อาจจะทำให้พ่อเห็นความงดงามของโลกต่อไปได้อีกหลายปี
… แต่ถ้ามันทำให้หนูมองเห็นได้อีกแม้เพียงวันเดียว
… (แม้คนที่หนูจะมอง … อาจจะไม่ใช่พ่อ)
… เอามันไปเถอะลูกรัก … พ่อเต็มใจยกให้
แก้วหูคู่นี้ …
อาจจะทำให้พ่อได้ยินความไพเราะของสายน้ำต่อไปได้อีกหลายปี
… แต่ถ้ามันทำให้หนูได้ยินได้อีกแม้เพียงวันเดียว
… (แม้วันเดียวนั้น … หนูอาจจะไม่ฟังที่พ่อบอกว่าพ่อรักหนูแค่ไหน)
… เอามันไปเถอะลูกรัก … พ่อเต็มใจยกให้
ขาคู่นี้ …
อาจจะพาพ่อไปได้อีกครึ่งโลกใบนี้ที่เหลือ
… แต่ถ้ามันทำให้หนูเดินได้อีกแม้เพียงก้าวเดียว
… (แม้มันอาจจะเป็นก้าวที่ทำให้หนูห่างจากพ่อไปอีก)
… เอามันไปเถอะลูกรัก … พ่อเต็มใจยกให้
แขนคู่นี้ …
อาจจะทำให้พ่อได้โอบกอดคนอีกมากมาย
… แต่ถ้ามันทำให้หนูได้โอบกอดคนที่หนูรักแม้เพียงครั้งเดียว
… (แม้ว่าคนที่หนูจะกอด … อาจจะไม่ใช่พ่อ)
… เอามันไปเถอะลูกรัก … พ่อเต็มใจยกให้
หัวใจดวงนี้ …
อาจจะทำให้พ่ออยู่ต่อไปได้อีกหลายปี
… แต่ถ้ามันทำให้หนูอยู่ต่อได้อีกแม้เพียงวันเดียว
… (แม้ว่าหนูอาจจะไม่ใช้วันเดียวนั้นร่วมกันกับพ่อ)
… เอามันไปเถอะลูกรัก … พ่อเต็มใจยกให้
ชีวิตนี้ที่เหลืออยู่ …
อาจจะทำให้พ่อทำอะไรได้อีกมากมาย
… แต่ถ้ามันใช้ต่อชีวิตหนูได้แม้เพียงวันเดียว
… (แม้หนูอาจจะใช้ชีวิตที่ต่อออกไปวันเดียวนั้นเพื่อคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ)
… เอามันไปเถอะลูกรัก … พ่อเต็มใจยกให้
…
…
หนูจะรู้ไหมว่า
หนูทั้งสองเกิดมามีหัวใจสองดวงที่ “อายุหัวใจ” ไม่เท่ากัน
…
…
ที่สุดแล้ว ….
“ผู้ชาย” คนนี้ไม่ใช่ นักบัญชี ไม่ใช่ นักเศรษฐศาสตร์ (ไม่ใช่แม้กระทั้ง วิศวกร)
“ผู้ชาย” คนนี้ก็แค่ “พ่อ” ธรรมดาๆคนนึงเท่านั้นแหละ
พ่อ …
13 ก.ค. 2552
