น้องเฟิร์น

บทเรียนที่ 18 ของน้องเฟิร์น การจัดการทรัพยากร – เหตุเกิดเมื่อวันเสาร์ 27 พ.ย. 2564 … “เฟิร์นเรียนไทยคดีศึกษา เฟิร์นอยากไปดูงานที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ เฟิร์นหาข้อมูลแล้ว วันนี้เปิด ค่าเข้า คนไทย 30 บาท” บทเรียนที่ 18 ของน้องเฟิร์น การจัดการทรัพยากร บทเรียนที่ 17 ของน้องเฟิร์น … ทำไมคนถึงใจร้ายกับหนู คุณพ่อช่วยหนูด้วยค่ะ หนูเสียใจ นางมาขออณุญาติ พร้อมขอตังค์ เมื่อเช้า สักก่อน 10 โมงนิดๆ จำได้ว่านางเคยไปมาก่อน ช่วงผ่อนคลาย รอยต่อโควิด รอบสอง กับ รอบสาม แต่ครั้งนั้น นางไม่ได้ตรวจสอบดูก่อนว่าเปิดไหม สรุปว่า นางไปเก้อ หลังจาก ซักถามเรื่องการเดินทาง และ ค่าใช้จ่ายจนแน่ใจว่านางหาข้อมูลมาครบไม่พลาดเรื่องอะไรแล้ว ก็ให้เงินเป็นค่าเดินทาง ค่ากินข้าวเที่ยง และ ค่าซื้อของชำร่วยที่พิพิธฯเล็กๆน้อยๆ แล้วผมก็เปิด app […]

บทเรียนที่ 17 ของน้องเฟิร์น … ทำไมคนถึงใจร้ายกับหนู คุณพ่อช่วยหนูด้วยค่ะ หนูเสียใจ บทเรียนที่ 17 หลังจากที่หนูเดินทางไปไหนมาไหนได้เองโดยรถไฟฟ้าใต้ดิน รถไฟฟ้าบีทีเอส และ ต่อรถเมล์สายประจำ ไปทำงานได้เอง หลายๆครั้งที่หนูได้ประสบการณ์ที่ดีจากผู้คนในสังคมร่วมทางที่เข้าใจ เอื้อเฟื้อ เห็นใจ เช่น พี่พนักงานทุกคนที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีใกล้บ้าน และ ที่สถานีปลายทาง ที่น่ารักมากๆ นอกจากนั้นก็ยังมีผู้โดยสารร่วมทางโดยส่วนใหญ่ และ กระเป๋ารถเมล์สายประจำ ที่น่ารัก เข้าใจหนู เช่นกัน … โลกเรานี้ก็มีคนหลากหลายแบบปนๆไป บางวันหนูก็ได้ประสบการณ์แย่ๆจากพนักงานบีทีเอส(บางคนที่บางสถานี) หรือ ผู้โดยสายร่วมทางในรถเมล์บางคัน รถไฟฟ้าบางขบวน หนูกลับมาร้องไห้ระบายกับพ่อในบางค่ำคืน … “หนูเสียใจ ทำไมคนนั้นทำแบบนี้กับหนู เขาไม่รู้หรือว่าหนูหยุดตัวเองไม่ได้ หนูไม่สบายนี่ค่ะ หนูก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อน ก็แค่ขยับขานิดๆหน่อยๆ บางทีหนูก็พึมพำร้องเพลง บางทีหนูก็พงกหัวนิดๆหน่อยๆ หนูพยายามแล้วนะค่ะคุณพ่อ … ฯลฯ” * “… ทำไมคนพวกนี้ถึงใจร้ายกับหนู คุณพ่อช่วยหนูด้วยค่ะ หนูเสียใจ …” พ่อฟังไปก็สงสารหนูอยู่ในอก กล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ ทำได้ก็เพียงบอกให้หนูเข้มแข็ง

ก็มันเป็นความจริงนี่คะ … วันหนึ่งที่หนูพูดขึ้นมาแบบนี้ แล้วเรื่องราวต่างๆก็ตามมา … ———————- ก็มันเป็นความจริงนี่คะ … บ่ายวันหนึ่ง … มีเรื่องมาขึ้นศาล ซึ่งตำแหน่งผู้พิพากษาก็ไม่พ้นพ่อ หลังจากสืบสวนกระบวนความแล้ว ประเด็นมามาลงเอยที่ประโยคที่พ่อใช้เป็นหัวเรื่องบทเรียนบทนี้ของหนูนั่นแหละ …. “หนูจะพูด ก็มันเป็นความจริงนี่คะ” เอาล่ะ พ่อจะไม่เล่ารายละเอียดของกรณีที่เถียงกัน และ ผลการตัดสินของพ่อในวันนั้น เพราะมันไม่ได้สำคัญไปกว่าเรื่องที่พ่อติดใจ ต้องทำการบ้านมาสอนหนู … เราควรพูดความจริง(ทุกครั้ง)ไหม ถ้าควรพูด อะไรเป็นปัจจัยที่หนูควร ควรตอบตัวเองให้ได้ (โดยไม่เข้าข้างตัวเอง) ก่อนที่หนูจะตัดสินใจพูด “ความจริง” พ่อลองไปค้นคำตอบที่ว่านี้ จากหลายๆสำนักความคิด หลายปรัชญา และ ศาสนา ทั้งฝ่ายตะวันตก และ ตะวันออก เพื่อที่จะมีแนวทางที่น่าจะดีที่สุดให้หนูถือปฏิบัติได้ … ก่อนที่หนูจะพูดความจริงออกไปนั้น ให้ไล่ถามตัวเองเป็นข้อๆตามนี้นะลูก ถ้าตอบว่าใช่ทุกข้อ แล้วค่อยบอก หรือ พูดความจริงนั้น 1. เรื่องที่จะพูดนั้น จริงหรือไม่ ถ้าไม่จริง ก็จบ หนูก็ไม่ต้องพูด 2. หนูมีเจตนาดีต่อคนที่หนูจะบอกไหม