บทเรียนของผม

เก็บคำถามนี้ไว้ พ่อไม่รู้คำตอบหรอก พ่อรู้แต่อนาคตภัทรมีความสุขกว่าพ่อแน่นอน

เก็บคำถามนี้ไว้ พ่อไม่รู้คำตอบหรอก พ่อรู้แต่อนาคตภัทรมีความสุขกว่าพ่อแน่นอน – บ่ายๆวันเสาร์ พ่อลงมาต้มข้าวต้มทาน จู่ๆภัทรก็เดินมาถามพ่อที่โต๊ะอาหาร … “พ่อครับ คุณพ่อว่าความสุขที่แท้จริงมันคืออะไร” … เหมือนเคยที่ผมจะถ่วงเวลานิดหนึ่ง เพื่อคิดว่าจะตอบลูกอย่างไรครั้งที่แล้วผมตักปลามาแกะ พ่อครับ พ่อรู้สึกว่า พ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน … อีกบทเรียนหนึ่งของลูกภัทร พ่อครับ พ่อรู้สึกว่า พ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน … อีกบทเรียนหนึ่งของลูกภัทร ครั้งนี้ผมตักฟักทองต้มร้อนๆมาเป่าให้มันหายร้อน ก่อนใส่เข้าปาก … ซื้อเวลาไปได้ครึ่งนาที 🙂 เก็บคำถามนี้ไว้ พ่อไม่รู้คำตอบหรอก พ่อรู้แต่อนาคตภัทรมีความสุขกว่าพ่อแน่นอน เมื่อคิดอะไรไม่ออก ผมก็ใช้มุกเดิมๆ … … แล้วภัทรคิดว่าความสุขที่แท้จริงมันคืออะไรล่ะลูก “ได้มีของอย่างที่อยากมี” … แล้วตอนนี้มีหรือยัง “มีแล้ว แต่ก็ไม่แน่ว่าวันข้างหน้าอยากจะมีอย่างอื่นอีกไหม” … ทำไมล่ะลูก “ก็ภัทรเคยได้ยินว่าความคิดคนเรามันเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ ตอนภัทรทำงานแล้วอาจจะคิดอีกอย่าง ตอนแก่ก็อาจจะคิดอีกอย่าง ไม่แน่ตอนภัทรทำงานจริงๆเหมือนคุณพ่อ ภัทรอาจจะไม่อยากได้อะไรเลย ก็แค่ทำงานไปวันๆ” … อืม อ๋อเหรอ อย่างนั้นเหรอ แล้วไงต่อ (คือ […]

เก็บคำถามนี้ไว้ พ่อไม่รู้คำตอบหรอก พ่อรู้แต่อนาคตภัทรมีความสุขกว่าพ่อแน่นอน Read More »

พ่อครับ พ่อรู้สึกว่า พ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน … อีกบทเรียนหนึ่งของลูกภัทร

พ่อครับ พ่อรู้สึกว่า พ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน … เช้าวันนี้ ภัทรมานั่งคุยด้วยที่โต๊ะอาหารตอนเช้าก่อนพ่อไปทำงาน หนูเล่าให้พ่อฟังเรื่องราวที่โรงเรียน และ เรื่องที่ต้องเรียนต่อในมหาวิทยาลัยในปีการศึกษาหน้า หนูบอกว่าหนูโชคร้ายเยอะ ไอ้นู้ก็โชคร้าย ไอ้นี่ก็โชคร้าย ทุกอย่างโชคร้ายไปหมด แม้กระทั่งพี่เฟิร์นจอมขี้ลืม มาเอาไซริงค์ที่ใช้ล้างจมูก*ของหนูไปใช้ เอาแก้วน้ำของหนูไปใช้ ก็เป็นโชคร้าย พ่อครับ พ่อรู้สึกว่า … พ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน … พ่อก็กินไปฟังไป ไม่คิดว่าหนูจะมีอะไรนอกจากอยากเล่าให้ฟัง เพราะเรื่องโชคร้ายของหนู พ่อก็ได้เคยสอนเคยแนะไปหมดแล้ว หนูเงียบไปพักหนึ่ง … จู่ๆ หนูก็ถามขึ้นมา .. … “พ่อครับ พ่อครับ พ่อรู้สึกว่าพ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน” ตอบไงดี … (พ่อคิดในใจ) พ่อหยิบปลาตรงหน้ามาแกะซื้อเวลาไปได้ครึ่งนาที …. ตามประสาผู้ชายที่ชอบคิดแก้ปัญหา ชอบคาดการณ์ อ่านใจ ล่วงหน้า พ่อเดาว่า หนูคงอยากให้พ่อยกตัวอย่างในวัยเท่าหนูที่คิดว่าพ่อโชคร้ายที่ต้องเจอโน้นเจอนี่ … พ่อคิดแบบนั้น แต่ตอบไปแบบนี้ … “พ่อคิดว่าพ่อโชคร้ายที่สุดตอนที่พ่อคิดว่าพ่อเปลี่ยนคนอื่นได้” … “ไม่เข้าใจครับ พ่อหมายถึงอะไร” …

พ่อครับ พ่อรู้สึกว่า พ่อโชคร้ายที่สุดตอนไหน … อีกบทเรียนหนึ่งของลูกภัทร Read More »

ทำไมต้องไปวัด

ทำไมต้องไปวัด ทุกวันอาทิตย์ … คำถามของลูกชายวัยรุ่นที่ไม่ยอมไปวัดกับพ่อ

ทำไมต้องไปวัด ทุกวันอาทิตย์ … คำถามของลูกชายวัยรุ่นที่ไม่ยอมไปวัดกับพ่อ … เป็นคำถามที่ผมเคยคิดไว้ล่วงหน้าเมื่อสิบกว่าปีก่อน แล้ววันนี้ ก็เป็นคำถามขึ้นมาจริงๆ ย้อนเวลาโดยตามลิงค์ข้างล่างนี้ไปเลยครับ เวรกรรมทำไว้ในค่ำวันเสาร์ที่ย้อนกลับมาเอาคืนในเช้าวันอาทิตย์ … (ของอีก 30 ปีถัดมา) เวรกรรมทำไว้ในค่ำวันเสาร์ที่ย้อนกลับมาเอาคืนในเช้าวันอาทิตย์ … (ของอีก 30 ปีถัดมา)  … กลับมาที่ปีปัจจุบัน นั่นนะซิ ผมก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร ในเมื่อครั้งหนึ่งผมก็เคยถามคำถามเดียวกันนี้กับแม่ของผม ทำไมต้องไปวัด ทุกวันอาทิตย์ “ทำไมต้องไปวัดทุกเช้าวันอาทิตย์” … เมื่อโดนลูกชายวัยรุ่นท้าทาย … ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมก็คิดแบบนั้น ตอนเป็นวัยรุ่น ไปทำไมว่ะ เสียเวลาดูการ์ตูนเช้าวันอาทิตย์ (ในสมัยนั้น) … 555 🙂 ถ้าให้ผมตอบอย่างเร็วๆตอนนี้ ซึ่งก็คงไม่ครบได้ใจความอย่างที่ถ้าจะไปถามคำถามเดียวกันนี้กับบาทหลวง หรือ ผู้เชี่ยวชาญการตอบปัญหาศาสนายากๆกับเด็กๆ ที่ผมอยากจะแบ่งปันกันท้ายบทความนี้ก็คือ … ผมรู้สึกว่าด้วยธรรมชาติของผม(ผมไม่ใช้คำว่า “เรา” เพราะผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะเหมือนผมไหม เอาว่าก็ธรรมชาติของผมคนเดียวนั่นแหละ) ที่จิตวิญญาณอ่อนแอ ด้วยความอ่อนแออันเป็นธรรมชาติของจิตผม จึงต้องการ การตักเตือน การกระตุ้น การท้ายทายให้ทบทวนการกระทำที่ผ่านมาในอาทิตย์ที่แล้ว

ทำไมต้องไปวัด ทุกวันอาทิตย์ … คำถามของลูกชายวัยรุ่นที่ไม่ยอมไปวัดกับพ่อ Read More »

วันที่หนูลืมการบ้านไว้ที่โรงเรียน – เช้าวันที่มีปาฏิหาริย์ (หรือที่หลายคนเรียกว่าความบังเอิญ) …

15 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เช้าวันนี้ … หลังจากที่หนูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พ่อเห็นหนูง่วนหาอะไรสักอย่างในเป้นักเรียนอย่างร้อนรนและอารมณ์เสีย* หนู … หาสมุดและหนังสือภาษาอังกฤษที่ต้องทำการบ้านส่งไม่เจอ … หนู … กะว่าจะเอามาทำตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน (ทั้งๆที่ควรทำเมื่อเย็นวาน) … เอาล่ะ อย่างน้อยก็มีความรับผิดชอบ คิดขึ้นมาได้เองว่าควรจะทำล่ะ สรุปว่า หนูไม่ได้เอาหนังสือและสมุดกลับมาจากโรงเรียน หนูโวยวาย ร้องไห้ โทษโน้น โทษนี่ ต่อว่าพระ** โชคชะตา ไปเรื่อยเปื่อย (ยกเว้นโทษตัวเอง) และ พาลจะไม่ไปโรงเรียน … พ่อนั่งปลอบอยู่ห่างๆ พยายามจะสอนให้หนูสงบลง เรียกสติหนูคืนมา และ พยายามถามนำให้หนูเริ่มใช้ความคิดแก้ไขสถานการณ์ หลังจากดีกรีอารมณ์หนูแผ่วลง ดูเหมือนปัญญาหนูจะค่อยกระเตื้องขึ้น เราปุจฉาวิสัชชณากันไปมาถึงทางออกที่ดีที่สุดภายใต้สถานการณ์แบบนี้ สรุปว่ารอรถรร.และพยายามไปทำให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ในตอนเช้าที่รร.ก่อนเข้าเรียนวิชานี้ซึ่งโชคร้าย(ในสายตาหนู)ที่บังเอิญมาเป็นคาบแรกของวัน ด้วยเวลาที่รถรร.มารับและส่งถึงรร. หนูจะมีเวลาไม่มากที่รร.ก่อนเข้าแถว เป็นความกดดันที่ทุรนทุรายมากสำหรับเด็กม.1ตัวเล็กๆกับครูดุมหาโหด(ในสายตาหนูอีกนั่นแหละ) ในห้วงความคิดของพ่อระหว่างรอส่งหนูขึ้นรถรร. พ่อคิดได้อีกวิธีหนึ่งที่จะช่วยลูกของพ่อได้ … ก็แค่พ่อโทรฯไปบอกครูรถรร.ว่าไม่ต้องมารับ โทรฯไปบอกหัวหน้างานพ่อว่าจะเข้าสาย แล้วพาหนูไปส่งที่รร.เอง และนั่งสอนให้ทำการบ้านจนเสร็จ ก็จะทันเข้าแถวแน่ๆ … อืม

วันที่หนูลืมการบ้านไว้ที่โรงเรียน – เช้าวันที่มีปาฏิหาริย์ (หรือที่หลายคนเรียกว่าความบังเอิญ) … Read More »

Scroll to Top