From Forest With Love EP1 (The Forest Angle) – ด้วยรักจากผืนป่า … บทที่ 1 เหล่าเทพพิทักษ์ผืนป่าชุมนุม
From Forest With Love – Preface 1 The Inspiration and Content
From Forest With Love – Preface 2 Character introduction
From Forest With Love EP1 (The Forest Angle)
บทที่ 1 เหล่าเทพพิทักษ์ผืนป่าชุมนุม
ณ หมู่บ้านทุ่งดอยที่อุดมสมบูรณ์ เหล่าเทพแห่งผืนป่ากำลังชุมนุมจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ต้อนรับการมาบังเกิดของหัวใจนางไม้เทพีแห่งผืนป่าผู้มากด้วยพลังพิเศษและอิทธิฤทธิ์
เทพีแห่งผืนป่าแองเจิ้ล ทำหน้าที่คอยรักษาผืนป่าให้คงอยู่ และ รอดผลจากน้ำมือของคนชั่วมาโดยตลอด แอลเจิ้ลได้ถือกำเนิดขึ้นมา พร้อมหัวใจนางไม้ที่เหมือนอัญมณี ที่ถ้าใครได้ไปแล้วเอาไปใช้ในทางที่ผิด โลกทั้งใบที่เต็มไปด้วยสรรพชีวิตจะต้องพังพินาศ ด้วยความงดงามของแอลเจิ้ลเหล่าเทพต่างมองจนตาค้าง
เหล่าเทพกำลังชุมนุมกันเรื่องปัญหาการบุกรุกทำลายป่า
เทพารักษ์: ตอนนี้พวกเราไม่สามารถใช้อำนาจลงโทษคนที่ตัดไม้เผาป่าเหมือนที่ผ่านมาได้แล้ว ต้องแจ้งความอย่างเดียว แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย รัฐบาลที่ออกนโยบายเมืองสีเขียว เราได้แต่ปล่อยแค่ให้พวกมันเป็นไปตามยะถากรรม
นางไม้: ข้าขอเสนอความเห็นว่ามาเราลองใช้วิธีเหมือนมหาตะมะคานธี ใช้วิธีแบบสงบสุขในการต่อสู้ ใช้ช่องทางอินเตอร์เน็ตในการรณรงค์รักษาผืนป่า แต่งนิยายอนุรักษ์ธรรมชาติ(เหมือนที่ไรท์กำลังทำอยู่) จ้างนักเขียนฝีมือดีมาช่วย ไม่แน่อาจได้ลงละครช่อง 3 ก็ได้ ทำคอนเทนต์รักโลก ผ่านช่องทางยูทูป จ้างยูทูปเบอร์เก่งๆ มาช่วยเรา
เทพแห่งผืนป่า: เก่งดีมากเป็นความคิดที่ดีถ้างั้นก็เริ่มลงมือกันเลย แต่ไปทำหมู่บ้านข้างหน้านะ หมู่บ้านนี้ยังอุดมสมบูรณ์อยู่ มีแม่น้ำที่ใส่แจ๋วเหมือนแก้วกระจก ต้นไม้ใบหญ้านานาพันธ์ สิงสาราสัตว์มากมาย
ที่นี้คือหมู่บ้านดอยทุ่ง จิ๊บๆเสียงนกร้อง ณ ยามเช้าตรู่
นายยะโหว์ผู่ใหญ่บ้านสามีแม่สำลี: เมียจ๋าวันนี้มีอะไรกินเหรอ ไหนเมนูเช้าของภรรยาสุดที่รัก
แม่สำลี: แต๋นๆ … แต๋นๆ …
นายยะโฮว์: ว้าวน่าอร่อยทั้งนั้นเลย
กอหญ้า:นั่นมัน ข้าวหน้าเป็ดของโปรดหนู ขอบคุณค่ะแม่
แม่สำลี: วันพรุ่งนี้จะมีสัตว์แพทย์คนใหม่มาใช้มั้ยค่ะ
นายยะโหว์: ใช้แล้วจะที่รัก
กอหญ้า: หนูได้ยินมาว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยค่ะ สวยยังกับนางฟ้า เป็นคนจิตใจดีมีเมตตาด้วย
นายยะโฮว์: ต่อให้สวยแค่ไหนก็ไม่เท่าแม่สำลีหรอก
แม่สำลีภรรยาผู้หญ้าผุ้ใหญ่บ้าน: แหม่ … คุณละก็ชมแบบนี้ฉันก็ ..
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: ก็เมียเขาสวยจริงๆสวยที่สุดในโลกเลย
กอหญ้า: แยวะอยากจะบินเหมือนไก่ …
แม่สำลี: ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วลูกไปสายเดี๋ยวจะโดนครูทำโทษนะ ….
กอหญ้า: ค่ะแม่ ณ บ้านอีกหลังหนึ่ง
นางแก้วจันทร์ (คุณแม่ของน้ำฟ้า): กับข้าวเสร็จแล้วลูก
น้ำฟ้า: ค่ะแม่ จะลงไปเดี่ยวนี้ละค่ะ
นางแก้วจันทร์: อ้อ คุณศรีภพ ว่าจะเชิญเราไปทานข้าวไปด้วยกันนะจ๊ะลูก สักประมาณเดือนหน้านี้แหละ แม่รู้มาว่าหนูจะขึ้นดอยไปเป็นสัตว์แพย์ของหมู่บ้านทุ่งดอย แม่รู้มาว่าที่นั้นเลี้ยงปศุสัตว์ด้วยนะ ปกติแล้วคนบนดอยไมได้เลี้ยงสัตว์กันนะ ที่นั้นเยอะมากแถมยังอุดมสมบูรณ์ด้วย ขาดเหลืออะไรก็บอกได้นะลูก แม่จะให้ตาศักดิ์เอาไปให้ถึงที่ อยู่ในป่าในเขาไม่ค่อยสะดวกสะบายนักหลอก คราวที่แล้วไปหมู่บ้านขิง ก็ลืมชุดชั้นใน โดนพวกบ้ากามลวนลาม ดีแค่ไหนแล้วที่คุณศรีเพชรเขามาช่วยไว้ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วง เอ๊า … ตาศักดิ์เดี๋ยวแกพาลูกสาวฉันไปส่งที่สนามบินนะ แล้วขากลับก็มารับฉันไปสมาคมด้วยละ
ตาศักดิ์: ขอรับ
แม่บ้าน: คุณหนูค่ะ … กับข้าวที่ดิฉันทำไม่อร่อยเหรอค่ะ
น้ำฟ้า: ไม่ใช้หรอกค่ะพอดีว่าช่วงนี้มีเรื่องเครียดนิดหน่อยค่ะ
ตาศักดิ์คนขับรถ: รถพร้อมแล้วครับคุณหนู เมื่อไปถึงหมู่บ้านดอยทุ่ง
เหล่าพวกชาวบ้านที่เห็นน้ำฟ้า: นั่นใครนะสวยจังเลย
น้ำฟ้า: สวัสดีค่ะฉันสัตว์แพย์ที่จะมาประจำการที่นี้ค่ะ
สัตว์แพทย์คนเก่า: ถ้างั้นเริ่มงานวันนี้ได้เลย
น้ำฟ้า: ค่ะ
ผู้ช่วยสัตว์แพทย์: …
น้ำฟ้า: ทำไมมีเยอะขนาดนี้ละ ฉันทำคนเดียวไม่ไหวหรอก
พวกชาวบ้าน: ได้โปรดช่วยมันด้วยนะครับคุณหมอ … ชาวบ้านต่างกันพากันขอร้องเอาละๆ
น้ำฟ้า: ฉันจะช่วยแต่ไม่รับประกันนะว่าจะช่วยได้ครบทุกตัวหรือเปล่า
พวกชาวบ้าน: ขอบคุณคุณหมอมากเลยครับ
ผู้ช่วยสัตว์แพทย์: นี่มันสารพิษนี่ค่ะคุณน้ำฟ้า
น้ำฟ้า: เฮ้อเสร็จสักที พวกสัตว์ทุกตัวปลอดภัยแล้วค่ะ แต่มีเรื่องที่ดิฉันอยากจะบอกพวกคุณสัตว์พวกนี้โดนสารพิษค่ะ
พวกชาวบ้าน: อะไรกันใครทำเรื่องแบบนี้ ไปแจ้งความกันพวกเรา ยังไงพวกเราก็จะเอาผิดให้ถึงที่สุด ว่าแต่ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้กันนะ
ลูกน้องเฮียสมบูรณ์: ก็อกๆ
แม่สำลี: มีอะไรหรือเปล่าจะเคาะประตูซะดังเชียวเอหน้าตาไม่คุ้นเลย
ลูกน้องเฮียสมบูรณ์: ผู้ใหญ่บ้านยะโฮอยู่มั้ย
กอหญ้า:อาบน้ำอยู่ค่ะ เดี๋ยวตามมาให้
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: เสียงเอะอะโวยวายดังเชียว มีอะไรรึ
เมื่อผู้ใหญ่บ้านเห็นลูกน้องเฮียสมบูรณ์
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: มึงไปเลยนะ อย่ามารุกรานหมู่บ้านกู กูไม่ยอมยกผืนป่าแห่งนี้ให้มึงหรอก ที่นี้อุทยานแห่งชาติ จะมาสร้างรีสอร์ทก็ไปที่อื่นศูนย์การค้งการค้าห้งห้างอะไรพวกเราไม่ต้องการ ป่านี้เป็นของชุมชนเรามีฉโนดที่ดินที่ถูกต้องตามกฏหมาย แล้วพวกเราเหล่าบรรพบุรุษรักษามาชั่วอายุ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ
ลูกน้องเฮียสมบูรณ์: ไม่ไปโว๊ย … เดี่ยวมึงจะได้เห็นว่าถ้าคิดจะขัดขวางเฮียหมูแล้วจะเป็นยังไงเฮ้ยพวกเราไปเอาสัตว์ในฟาร์มที่โดนวางยามาสิครับ
ซ่อนรัก (บอดี้การ์ดของเฮียสมบูรณ์): เกิดเรื่องแล้วครับพวกสัตว์ในหมู่บ้านที่โดนวางยาได้รับการรักษาจนหายเป็นปกติแล้วครับ
ลูกน้องเฮียสมบูรณ์: อะไรนะมันเป็นไปได้ยังไง เราได้ทำกรพังคลีนิกรื้อคลีนิก สั่งห้ามไม่ให้ใครมาเป็นสัตว์แพทย์ที่นี้แล้วนี้ แถมยังสั่งฆ่าสัตว์แพทย์ไปตั้งหลายราย
คุ้มกันคลีนิกนั้นแน่นหนา
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: วะฮะฮ่า สมน้ำหน้าพวกมึง ฝากไว้ก่อนเถอะ เข้าใจคิดนี่ ไอ้โหม่งเช่ง กูจะให้รางวัลมึง ไหนมึงอยากได้อะไรบอกกูมา
ไอโหม่งเช่ง: กระผมอยากได้ทานอาหารยุโรปอร่อยๆเอาแบบภัตตาคารเลยนะ ไปสัมผัสแสงเสียงที่กรุงเทพ เดี๋ยวโม่งเฉ่งเนี่ยจะไปออดิฉั่นตลก ไปนวดสปาแล้วก็จะไปช็อปปิ้ง
กอหญ้า: หนูไปด้วย หนูอยากไปกรุงเทพไปช็อบปิ้งไปถ่ายรูปสวยลง IG ไปกินของอร่อยที่นั้น แล้วก็จะไปเฉิดฉายในวงการบันเทิงให้หนุ่มมองตะลึงจนตาข้างในความงามของหนู
ไอโหม่งเช่ง: แหวะยัยเด็กหลงตัวเอง ยัยกอหญ้าถึงไปก็ไม่มีหนุ่มๆที่ไหนเขาเหลียวหลังมามองมึงหลอกตัวก็ยังเล็กแค่เนี๋ย หนุ่มๆเขาสนใจสาวเว้ย ไม่ใด้สนใจเด็ก
กอหญ้า: เอาตาที่ไหนมาวัดฮะ นายหมาบ้าไม่หล่ออย่ามาพูด
ไอโหม่งเช่ง: ถึงกูจะบ้ากูก็มีสมองเว้ย
กอหญ้า: เชื่อถือไม่ได้หรอกสมองบ้าๆอย่างมึงอะ
ไอโหม่งเช่ง: เอาละๆไม่ต้องทะเลาะกันเดี่ยวข้าพาไป
แม่สำลีภรรยาผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: เย้ๆ ว่าแต่เจ้าโหม่งเช่งมันทำยังไงเหรอจะบุกกันไปแค่ 2 คน พวกนั้นมีมีดมีปืนมีกันตั้งมากมาย
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: มันปลอมตัวเป็นผีไปหลอกให้ลูกน้องเฮียหมูกลัว พอเห็นเท่านั้นแหละวิ่งป่าราบเลย
เมื่อมาถึงกรุงเทพ
กอหญ้า: ว้าวเสื้อสวยจังเลยพ่อค่ะซื้อให้หน่อย
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: พ่อมันออกดูเซ็กซี่ไปนะลูก ลูกยังเด็กอยู่นะ
กอหญ้า: หนูชอบชุดนี้
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: อะอะ ก็ได้ ก็ได้
กอหญ้า: เย้รักพ่อที่สุดเลย ขอลองใส่เลยค่ะ
พวกคนที่เดินในห้างที่ที่เห็นกอหญ้า: เด็กอะไรทำตัวแก่แดดแก่ลม ใส่เข้าไปได้ยังไงชุดแบบนี้ พ่อแม่ไม่ได้ดูแลหรือไง เสียงนินทาไปทั่ว
กอหญ้า: เห็นมั้ยดูสิหนุ่มเขามองกอหญ้าจนตาค้าง สาวก็อิจฉาในความงามของกอหญ้า
ไอโหม่งเช่ง: เขาไม่ได้หลงเสน่ห์แล้วก็อิจฉา แต่เขามองว่า เอ็งนะ แก่แดด
กอหญ้า: นี่จะแก้ตัวให้น้ำขุ่นไปถึงไหนไอ้หมาบ้า หัดยอมรับความจิงซะบ้าง นายนายโหม่งเช่งเดินชนกับสาวสวยจนกาแฟหกใส่ไปโดนกระเป๋าสาวสวย
มะนาวดาราสาวชื่อดัง: นี่คุณนี่คุณทำกาแฟหกใส่กระเป๋าฉันได้ยังไง รู้มั้ยว่ามันราคาเท่าไหร่ นี่คุณนี่คุณ
ไอโหม่งเช่ง: อ๋อ อะไรครับ
มะนาว: คุณทำกาแฟหกใส่กระเป๋าฉันจะรับผิดชอบยังไง นี้มันไม่ใช้ถูกๆนะ
ไอโหม่งเช่ง: ผมขอโทษด้วยครับผมไม่ทันระวังผมไม่มีเงินจ่ายหรอกครับ
มะนาว: ทำผิดแล้วไม่รับผิดชอบเหรอ ไม่รู้แหละยังไงคุณก็ต้องจ่ายให้ฉัน เอาเงินมาให้ฉัน
กอหญ้า: โว้ว … นี้มันของลิมิเต็ดแบรนด์เนมชื่อดังนี้
มะนาว: เด็กอะไรแต่งตัวแก่แดด
กอหญ้า: แม่ หนูอยากได้
แม่สำลี: มันแพงไปลูก
กอหญ้า: แต่หนูอยากได้นี้น่า
แม่สำลี: ไม่ได้ก็คือไม่ได้
นายโหม่งเฉ้ง เอาเงินทั้งหมดให้กับสาวสวยมะนาว
นายยะโฮว์: ไปพวกเรางกลับได้แล้ว ค้างตั้ง 4 อาทิตย์แล้วเนี่ย
กอหญ้า: ค่ะพ่อ
เฮียหมู: ปัง พวกมึงทำงานภาษาอะไรวะเรื่องแค่นี้ทำไมจัดการกันไม่ได้
ลูกน้องเฮียหมู: แต่นั้นมันผีนะ เสี่ยไม่กลัวเหรอผีเผออะไรเหรอ
เฮียหมู: ไปดูกล้องวงจรในห้างเราสิ
นายจำรัสหัวหน้าลูกน้องเฮียหมู: อ้าวนี้มันปลอมเป็นผีมาหลอกพวกเรานี่
เฮียหมู: ก็ใช่นะสิมึงโดนพวกมันหลอกแล้ว
นายมิ่งเลขาขอเฮียหมู: แล้วเราทำไงต่อไปดีครับเฮีย
เฮียหมู: ไปจุดไฟเผาป่า บุกทำลายหมู่บ้านมัน ทำหลายพืชสวนของชาวบ้านให้หมด ส่วนยัยสัตว์แพทย์นั้นกูได้ยินมาว่าสวยอย่างกับนางฟ้า กูว่าจะเอามาเป็นนางบำเรอซักหน่อย แล้วถ้ามันยังดื้อด้านจะปกป้องสัตว์ จับมันเฆี่ยนได้เลย สาวสวยๆ คนอื่นดีๆ มีให้เลือกตั้งมากมาย
ลูกน้องเฮียหมู: เข้าใจแล้วครับเฮีย
กอหญ้า: ห้าวๆ เป็ดอร่อยๆ งั่มๆ เสียงกอหญ้าละเมอ.
พวกชาวบ้าน: ว้ายๆๆ เสียงอะไรกันนะหนีเร็วๆ
แม่สำลี: เกิดอะไรขึ้น
พวกชาวบ้าน: ไฟไหม้หมู่บ้านแล้วก็ป่าพื้นผลการเกษตร ถูกทำลายสัตว์ป่าถูกล่าด้วย พี่ๆ ตื่นเร็ว
แม่สำลี: อะไรนะ กอหญ้าตื่นเร็วลูก
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: อะไรมีอะไรเหรอ พวกชาวบ้านหนีกันหมดมีเพียงคนเดียวที่ไม่หนี
น้ำฟ้า: เจ้ากวางแกบาดเจ็บนี่เดี่ยว ฉันรักษาให้นะ เป็นอะไรนะ ถ้าไม่รักษาเดี๋ยวจะติดเชื้อนะ อยู่นิ่งๆสิให้ฉันตามไปเหรอ ทำอะไรกันนะ แล้วป่าไม้ทำไมเป็นแบบนี้ นั้นลูกกวางเนี้ย จะให้ฉันช่วยลูกเหรอ ต้องการเท่าไหร่ว่ามา ฉันต้องการช่วยสัตว์พวกนี้
ลูกน้องเฮียหมู: เสียใจด้วยพวกเราไม่รับเงิน
น้ำฟ้า: แล้วพวกนายต้องการอะไร ฉันจะหามาให้
ลูกน้องเฮียหมู: พวกเราไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นสร้างศูนย์การค้าที่นี้ เลยต้องถางป่า ส่วนพวกสัตว์ก็ต้องกำจัดทิ้ง เดี๋ยวจะไม่มีลูกค้า เพราะมีพวกสัตว์มาคอยป่วนห้าง
น้ำฟ้า: ฉันไม่มีทางยอมเด็ดขาด
ลูกน้องเฮียหมู: แล้วมึงจะทำอะไรพวกกูได้ ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว อะไรแรงมีแค่นี้เหรอ น้ำฟ้าโดนช็อตเข้าอย่างจังที่ท้อง พวกสัตว์ต่างพากันโกรธมาก เพราะว่าน้ำฟ้าเป็นที่รักของพวกสัตว์ น้ำฟ้าเป็นคนมีเมตตาต่อสัตว์เอามากๆเสียงต่อสู้ดังขึ้นเรื่อยจนกรรมกรหนุ่มขี้เหร่คนหนึ่งเดินมาพบเข้า
นายสมชาย: นั้นทำอะไรกันนี้ คุณเป็นไรมากมั้ย สวยจังเลย
ลูกน้องเฮียหมู: อย่าเสือกถ้าไม่อยากตาย
นายสมชาย: กูจะเสือก ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีทางสู้
ลูกน้องเฮียหมู: งั้นก็ตายซะสมชายสู้สุดชีวิต จึงช่วยน้ำฟ้ามาได้ ตำรวจมาที่เกิดเหตุตามที่ได้แจ้งไว้ แต่พวกสัตว์นั้นกลับโดนทรมาน แต่โชคยังดีของพวกสัตว์ ที่นายศรีเพชรพาตำรวจมาจับกุมพวกมันไปซะ แล้วพาสัตว์พวกนั้นส่งไปไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์ ที่ใกล้ที่สุดเพราะคลีนิคโดนเผาไปก่อน ตัดภาพไปที่คนในหมู่บ้าน
พวกชาวบ้าน: กูชักจะหมดความอดทนกับมันแล้วนะเว้ย ยังตามหาคนผิดไม่ได้อีกเหรอวะ
พวกชาวบ้าน: ไม่เลยครับลูกพี่
ผู้ใหญ่บ้าน: คืองี้นะ ทุกคนฟังก่อน ฉันมีเรื่องจะบอกที่จริงฉันรู้ว่าใครเป็นคนที่กระทำการแบบนี้
พวกชาวบ้าน: เอ้าแล้วทำไมพึ่งมาบอก
ผู้ใหญ่บ้านยะโหว์: คือ ฉันไม่อยากให้ทุกคนเข้าไปเสี่ยงมันอันตราย ฉันเป็นห่วงทุกคน
พวกชาวบ้าน: ต่อให้อันตรายแค่ไหนเราก็จะสู้เราไม่ยอมเด็ดขาด มาทำลายหมู่บ้านเรา แล้วก็ป่าไม้ที่บรรพบุรุษเราห่วงแหนสืบทอดต่อๆกันมา ไปพวกเราไปศาลกัน อีกด้านหนึ่งน้ำฟ้าที่บาดเจ็บอยู่
นายสมชาย: นี่คุณเป็นไงบ้างเจ็บมั้ย อาการของน้ำฟ้าค่อยๆดีขึ้น
น้ำฟ้า: พวกสัตว์ละ
นายสมชาย: พวกสัตว์อะไรกันล่ะคุณ เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่ามั้ย นึกยังไงไปปกป้องสัตว์เหล่านั้นไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยหรือไง
น้ำฟ้า: ฉันเป็นสัตว์แพทย์ ฉันรักสัตว์ และ ธรรมชาติ
นายสมชาย: คนบางกลุ่มหัวอนุรักษ์เขาก็รักกัน แต่เขาไม่ทำกันแบบนี้ ตี๊ดๆ เสียงโทรศัพธ์ดังขึ้น ฮัลโล่ แม่มีอะไรเหรอ
แม่สีนวลแม่ของนายสมชาย: ได้เงินบ้างยังลูก แม่หิวข้าว ไหนจะค่าน้ำค่าไฟ อีก นี้จะไปกรุงเทพกันเมื่อไหร่เหรอ ส่งเงินมาให้แม่ด้วยนะลูก
นายสมชาย: จ๊ะแม่ แล้วนี้พ่อเป็นไงบ้าง อาการไม่ดีขึ้นเลยค่าหมอก็แพงมาก แม่ไม่รู้จะเอาเงินมาจากไหน แม่ ยังไงผมก็ไม่มีวันทิ้งพ่อกับแม่เด็ดขาด ผมจะไปหางานทำที่กรุงเทพมาช่วยค่าใช้จ่ายบ้านเรา อยู่บ้านป่าก็ไม่มีจะกิน ขายผักผลไม้ไม่ได้เลย หนี้กเษตรกรบานเต็มหัวพอกันที่กับชีวิตชาวไร่ชาวนา อนุรักษ์กันจังพวกป่าไม้ ไม่ยอมให้ชาวบ้านเข้าไปตัดจะเก็บของป่าบุกรุกทำพื้นที่ทางการเกษตรหน่อยก็ไม่ได้ แค่นี้นะแม่
แม่สีนวลแม่ของนายสมชาย: จ๊ะลูก
น้ำฟ้า: บ้านคุณค่อนข้างอยากจนเหรอมีปัญหาด้านค่าใช้จ่ายใช้มั้ย ฉันจะได้ช่วยคุณ
นายสมชาย: จริงๆบ้านฉันค่อนข้างอยากจนมากติดหนี้ด้วย เธอจะช่วยฉันเหรอ
น้ำฟ้า: ฉันจะช่วยเธอเอง ตี๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ของน้ำฟ้าดังขึ้น น้ำฟ้าไปทำแผลที่โรงพยาบาล
แม่ของน้ำฟ้า: เป็นไงบ้างลูก แม่จะไปหาเดี่๋ยวนี้เลย นายสมชายใช่มั้ยที่ช่วยลูกเอาไว้ แม่อยากจะไปขอบคุณเขา
น้ำฟ้า: ไม่ต้องก็ได้ค่ะ อยู่ทางนี้หนูก็มีหมอมีพยาบาลดูแล
นางแก้วจันทร์: ก็แม่อยากไปขอบคุณเขานี้หนา
น้ำฟ้า: ถ้ายังงั้นเดี๋ยวหนูจะนัดเขาให้เจอแม่อีกทีนะค่ะ นี่คุณ แม่ฉันอยากจะขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ จะได้ช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายในครอบครัวคุณด้วย
นายสมชาย: ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆ นี่บ้านคุณเหรอ
น้ำฟ้า: ใช้บ้านฉันเอง
แม่บ้าน: คุณหนูค่ะ คุณผู้หญิงรออยู่ที่โต็ะแล้วค่ะ
พ่อของน้ำฟ้า นายมงคล: นี้ทานอะไรก่อนได้เลยนะ
นายสมชาย: จะดีเหรอครับอาหารท่าทางแพงแบบนี้
พ่อของน้ำฟ้า นายมงคล: เทียบกับการช่วยลูกสาวสุดที่รักของฉันแค่นี้สบายมาก นี้ได้ยินมาว่าเคยทำงานเป็นชาวสวนชาวไร่ใช้มั้ย ตอนนี้เรากำลังขาดคนทำสวนอยู่พอดีเลย ตาชุ้มแกก็ป่วยเข้าโรงพยาบาลจนเสียชีวิต ลองมาทำงานกับเราดีมั้ย
นายสมชาย: ถ้ายังงั้นก็ต้องขอรบกวนด้วยนะครับ
แม่บ้าน: คุณหนูครับ คุณศรีเพชรมาขอพบครับ
นายศรีชัย: น้ำฟ้าเป็นไงบ้างพี่เป็นห่วงมากเลย คนนี้ใช้มั้ยที่ช่วยน้ำฟ้า
น้ำฟ้า: ค่ะ คนนี้แหละค่ะ
นายศรีชัย: ขอบคุณมากนะที่ช่วยน้ำฟ้า
นายสมชาย: ครับมันเป็นสามัญสำนึกอยู่แล้วครั[ ฮัลโล่แม่ๆผมมีข่าวดีมาบอก มีคนจะจ้างผมแล้วนะแม่ แถมยังจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านเราหนี้เกษตรกร ค่าหยูกค่ายา ของพ่อ ตอบแทนที่ผมไปช่วยลูกสาวเขา
แม่ของนายสมชาย: เหรอแล้วเขาชื่ออะไรละลูก
นายสมชาย: ผมยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลย
แม่ของนายสมชาย: รีบๆถามนะลูก
นายสมชาย: ครับแม่ นี่ คุณหนูของบ้านหลังนี้ชื่ออะไรเหรอ
แม่บ้าน: นี่ ยังไม่ได้บอกกันเหรอ เขาชื่อว่า คุณหยาดทิพย์ มณีแก้ว
นายสมชาย: อะไรนะ คนในแวดวงสังคมหรอกเหรอเนี่ย
แม่ของนายสมชาย: ว่าไงลูกเขาชื่ออะไร
นายสมชาย: แม่ๆฟังแล้วอย่าตกใจนะก็ได้ๆว่ามาสิ เขาชื่อคุณหยาดทิพย์ มณีแก้ว สัตว์แพทย์สาวที่สวยมากๆ
แม่ของนายสมชาย: ตายแล้ว นี้ลูก เป็นน้ำใจอย่างสูงที่ท่านเมตตาเลยนะ ท่านเป็นถึงผู้ดีชนชั้นสูงของประเทศ
นายสมชาย: อ้อ แล้วก็บอกว่าจะจ้างผมไปเป้นคนสวนบ้านเขา เห็นว่าคนสวนคนก่อนป่วยเข้าโรงพยาบาลแต่เคราะห์ไม่ดีเสียชีวิตนะ
แม่ของนายสมชาย: ถือเป็นบุญของลูกแม่จริงๆ นี้แล้วก็อย่าได้หวังสูงไปเอื่อมดอกฟ้าซะล่ะ เรามันแค่หมาวัดเข้าใจมั้ย
นายสมชาย: โธ่แม่ สมัยนี้มันสมัยไหนแล้ว ถ้ารักกันจริงยังไงก็คบกันได้ อีกอย่างผมก็ยังไม่รู้นิสัยเขาดีเลยด้วยยังไม่รับปากว่าจะชอบเขาหรือเปล่า
แม่ของนายสมชาย: แล้วแม่จะคอยดู ตัดไปทางด้านพวกชาวบ้านที่กำลังเข้าแจ้งความ
พวกชาวบ้าน: ว่าไง เป็นไงบ้าง ตำรวจไม่สนใจเรา เพราะไอ้เอียหมูให้เงินปิดปากไม่ให้ดำเนินคดีกับพวกเรา โธ่เว้ย แล้วนี้จะทำยังไงกันต่อละทีนี้
นายศรีชัย: มาพักที่รีสอร์ทของพวกผมก็ได้นะครับ ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่พวกชาวบ้านคอยช่วยเหลือน้องชายผมที่เกือบจะโดนเสือกิน แล้วก็คุณแม่ของผมที่ติดเกาะ ไหนจะพี่ชายผมที่เป็นคนปัญญาอ่อนพลัดหลงตามรถไอติม แล้วก็ผีเสื้อมาหลงกลางป่ากลางเขา ขอบพระคุณจริงๆนะครับ ส่วนเรื่องที่เฮียหมูเผาหมู่บ้านพวกคุณเดี๋ยวผมจะช่วยดำเนินคดีให้ถึงที่สุดครับ
พวกชาวบ้านมาถึงรีสอร์ท
ด.ช.กล้า: โอโฮ้ใหญ่มาก
นายศรีชัย: ที่นี้เป็นรีสอรต์เชิงธรรมชาติครับ ผมเกรงว่าถ้าเป็นรีสอร์ตในเมืองที่ไร้ซึ่งต้นไม้พวกคุณอาจจะไม่คุ้นชิน ที่นี้มีสัตว์ในฟาร์มด้วยนะครับ
พวกชาวบ้าน: จริงไม่ต้องพิถีพิถันขนาดนั้นหรอกครับ แค่พวกเรามีที่ซุกหัวนอนก็พอครับ
ต้นกล้า: แม่ครับผมหิวข้าว
แม่ของด.ช.กล้า: เดี๋ยวรอก่อนนะลูก
แม่ครัวมินนี่: หนูจ๊ะ ถ้าหิวเดี่ยวไปทานข้าวที่โรงอาหารทางนี้ได้เลยนะครับ
กอหญ้า: โอ้โฮ้อย่างหรูหรา เป็นอาหารของทางภาคเหนือครับ เผอิญผมไม่รู้ว่าพวกคนบนดอยเขากินอยู่กันยังไง เลยให้เชฟของที่นี้ทำอาหารภาคเหนือแทน
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: ใส่ใจพิถีพิถันขนาดนี้ต้องกราบขอบพระคุณอย่างสูงเลยนะครับ
น้ำฟ้า: พี่ชัย(ชื่อเล่นของนายศรีเพชร) หัดประหยัดเงินไว้บ้างสิ เนี่ยตอนนี้เศรษกิจบ้านเรากำลังแย่นะ พี่ไม่ได้ตามข่าวเหรอ ทุนจากจีนมาแข็งกับเราเยอะมาก ชาวบ้านในตลาดก็ขายของไม่ออก ทั้งที่แต่เดิมขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า … พี่น้ำฟ้าพูด
นายศรีชัย: ก็บ้านพี่รวยจะทำยังไง ก็ได้พี่มีเงินไว้ใช้จ่าย
น้ำฟ้า: ตามใจพี่แล้วกัน
นายศรีชัย: ว่าแต่ จะไปทานข้าวกับพี่เมื่อไหร่เหรอ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ไปทานอาหารด้วยกันนั่งคุยกัน
น้ำฟ้า: คุยกันธรรมดาๆก็ได้นี้ ไม่เห็นต้องไปทานข้าวด้วยเลย
นายศรีชัย: มันเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกันอย่างเป็นทางการน่ะ
น้ำฟ้า: ถ้างั้นเสาร์นี้เจอกันนะ
ตัดภาพมาที่ตลาดนัด
พ่อค้า: ซื้อมั้ยๆๆ มีพระเครื่องขายด้วย
ชาวบ้าน: เอาพระเครื่องที่หนึ่ง
พ่อค้า: จ๊ะ
กอหญ้า: เอาไอติมค่ะ
แม่ค้า: 20 บาทจ้า
รองหัวหน้าหมู่บ้าน: เป็นไงว่าไงบ้าง เรื่องคดีเฮียหมู มีความคืบหน้าอะไรมาบ้าง
พวกชาวบ้าน: ไม่มีเลย มันยังลอยนวลอยู่เลย
ผู้ใหญ่บ้าน: กูชักจะอดทนไม่ไว้แล้วนะเว๋ย
รองหัวหน้าหมู่บ้าน: เห้ยนี้ จะท่องคาถา ก็ไปท่องที่อื่นสิวะ
แม่สำลีภรรยาผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: ท่องซะเสียงดังเชียวแล้วนั้น
ด.ช.กล้า: โบชัวร์อะไรเนี่ย
ไอโหม่งเช่ง: ศาลเจ้าแม่ทับทิมเลื่องชื่อ โบราณสถานและรูปปั้นสิ่งศักดิ์สิทธที่จะบันดาลให้ความปราถนาเป็นจริง นี่พระเครื่องแคล้วคลาดปลอดภัย
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: ทำไมอยากไปเที่ยว
ไอโหม่งเช่ง: ก็แหงนะสิ เข้าเมืองมาทั้งที่เมื่อไหร่จะได้กลับหมู่บ้านก็ไม่รู้ เนี้ยสิ่งศักด์สิทธ์ของที่เนี้ย ศักดิ์สิทธ์มากเลย ถ้ามีเรื่องที่เดือดร้อน หรือ จำเป็นมีปัญหาหนักอก ที่สำคัญเอามาก ท่านจะช่วยให้สมปราถนา มีรีวิวด้วยนะว่าศักดิ์สิทธ์มาก
นายแสนดีรองหัวหน้าผู้ใหญ่บ้าน: ดีเลยลองไปขอพรเลยดีมั้ย เผื่อท่านจะช่วยเรา
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: ตกลง จะว่าไป ถ้าศาลละ ก็หมู่บ้านเราก็มีนะที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษที่ปกปักษ์รักษาผืนป่าแผ่นน้ำนะ แถมยังศักดิ์สิทธิ์มากด้วย ลองไปทั้ง 2 ที่ แล้วกัน
พวกชาวบ้านต่างพากันไปยังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แล้วรำถวายพร ณ.หมู่บ้านที่เทพแห่งผืนป่ากำลังรณรงค์รักษาผืนป่าอยู่
ลูกน้องเฮียหมู: แย่แล้วครับเสี่ยตอนนี้พวกชาวบ้านเดินขบวนรณรงค์อนุรักษ์ป่าไม้ ปิดทางเข้าออกของห้างเรา แถมลงสื่อโซเชียลมีเดียกันเต็มเลยครับว่าพวกเราบุกรุกทำลาย ป่าเขตอนุรักษ์ธรรมชาติ ตอนนี้ประชาชนให้ความสนใจแห่กันมายกขโยงทำกิจกรรมเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติที่ห้างเราเต็มเลยครับ พื้นที่ตรงนั้นท่านได้เปิดเป็นพื้นที่สาธารณะบำเพ็ญประโยชน์แล้วก็อยู่ในความควบคุมดูแลของเจ้าของลานกิจกรรมนี้ครับ โดยท่านให้เป็นไปตามดุลยพินิจของเจ้าของลานกิจกรรมครับ ตอนนี้สื่อหลายสำนักโจมตีเราใหญ่เลยนะครับ หลายสื่อต่างเรียกร้องให้ท่านเวรคืนที่ดินผืนป่าทั้งหมด ให้กลับชาวบ้าน มีกิจกรรมพิลึกกึกกือเต็มไปหมดเลยครับ กิจกรรมประกวดการแสดงร้องเต้น เก้าอี้ลดโลกร้อน กิจกรรมข้าวกล่องเขียวขจีจากที่สื่อถึงการรณรงค์รักษาป่าไม้ กิจกรรมภาพสัตว์ในฟาร์มหรรษา และสัตว์ป่าบรรลือโลก มีกิจจกรรมปะหลาดๆอีกเยอะแยะเลยครับท่านมีแต่คนสนใจทั้งนั้นเลย ผู้ชนะเลิศจะได้รับรางวัลมูลค่ามหาศาลเลยครับนาย
ลูกน้องเฮียหมู: มีกิจกรรมแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วมีรางวัลอะไรบ้างกูอยากเข้าประกวด
เฮียหมู: เฮ้ย ให้มันน้อยๆอย่ามาหักหลังกู
ลูกน้องเฮียหมู: โธ่เฮียครับเงินเดือนผมที่เฮียบอกจะให้ เสี่ยค้างมาตั้ง 4 เดือนแล้ว ผมก็อยากได้เงินบ้าง
เฮียหมู: เอาเอาเงินไปแล้วอย่าคิดหักหลังกู ครับเฮีย
เฮียหมูส่งเช็คปลอมให้
ลูกน้องเฮียหมู: เดี่ยวก่อนครับเฮียทำไมได้แค่เดือนเดียวเองละครับ
เฮียหมู: แหม่ ยังจับได้อีกว่ากูให้แค่เดือนเดียว ที่เหลือเป็นเช็คปลอมรู้ได้ไงเนี่ย
ลูกน้องเฮียหมู: ผมมีเซ้นต์ครับเฮีย
เฮียหมู: อะเอาไป
เลขาเฮียหมู: แล้วเสี่ยคิดจะทำยังไงครับ
เฮียหมู: ไปลากคอเจ้าของลานกิจกรรมห้างเรามาแล้วจับลงโทษ
ลูกน้องเฮียหมู: ขอรับเฮีย
เฮียหมู: กูจะไปหานางบำเรอสาวๆสวยๆ พวกมึงจัดการให้เรียบร้อย อย่าให้มีอะไรผิดพลาด
ลูกน้องเฮียหมู: ครับเฮีย
เฮียหมู: ไงจะสาวๆ เฮียมาเยี่ยม
ผู้หญิงขายตัว: เฮียไม่ได้มาตั้งนานเลยคิดถึงๆ จากนั้นก็ขึ้นเตียงกัน (ที่เหลือคิดเอาต่อเองแล้วกัน)
หลังจากละเล่นกามรมย์กับนางบำเรอเสร็จเรียบร้อยแล้ว …. ปังๆ
ลูกน้องเฮียหมู: ออกมาเฮียเรียกให้ไปพบ
หัวหน้าลูกน้องเฮียหมู: นี่ไม่ใช้เจ้าของลานกิจกรรมของห้างเรานี้
ลูกน้องเฮียหมู: เอาไงดีละพาเข้าไปพบเฮียก่อน จากนั้นค่อยเค่นจากปากมันอีกที
หัวหน้าลูกน้องเฮียหมู: เออ คือว่าท่านครับ คือมีอะไรคือคนของเรา
เฮียหมู: อ้ำอึ้งอยู่นั้นแหละ เรื่องที่จะพูดเอาไว้ทีหลัง
เฮียหมู: ไปตามคนที่กูต้องการพบมา นี้ไม่ใช้คนที่กูต้องการพบ มึงคิดจะเล่นตุ๊กติ๊กอะไรกับกู
ลูกน้องเฮียหมู: เปล่านะครับเฮีย คือเราพังประตูไปจับกุม แต่คนที่ต้องการไม่อยู่ในห้องครับ เราพบชายผู้นี้แทนครับ ปกติแล้วถ้าพนักงานเราจะลาออกต้องแจ้งฝ่ายบุคคลเรานะครับท่าน แต่นี้ไม่มีเลย
หัวหน้าลูกน้องเฮียหมู: มึงเป็นใคร แล้วคนของกูอยู่ไหน
เทพารักษ์: กูเป็นเทพภารักษ์จากสวรรค์ชั้นดุสิต ส่วนคนของมึงกูร่ายคาถาบังตาไว้ ถ้าอยากได้คนของมึงคืนเลิกทำลายป่าไม้ซะ กูมาจากตำหนักของเทพรักษาผืนป่า เทพารักษ์ที่คอยเป็นบริวารให้กับนายท่านผู้ยิ่งใหญ่ เทพพารักษ์แห่งผืนป่า ซุปเปอร์การ์เด้นวูด เทพารักษ์เก็กเท่กระโดดโลดเต้นโชว์ท่าลีลาในการต่อสู้กับเหล่ามาร
บอดี้การ์ดของเฮียหมู: มันบ้าหรือเปล่าเนี่ยเอาไงดีครับเฮีย ส่งเข้าศรีธัญญาเลยดีมั้ย
เทพารักษ์: เลิกทำลายป่าไม้ซะ ไม่ยังงั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือนถ้าไม่ฟังกูมึงได้เจ็บตัวแน่
ลูกน้องเฮียหมู: ใครกันแน่ที่จะเจ็บตัว พวกกูมีกันตั้งเยอะ
เฮียหมู: ไม่เอาน่าอย่าไปถือสาอะไรกับคนบ้าเลย
หัวหน้าลูกน้องเฮียหมู: แล้วจะเอายังไงกับไอ้บ้านี้ดีครับ
เฮียหมู: โทรเรียกศรีธัญญามารับตัว ไปรักษาแล้วไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับพนักงานของเรา
ลูกน้องเฮียหมู: ครับเฮีย
เทพารักษ์: อย่าพึ่งไป มึงยังไม่ได้รับปากกูเลยว่าจะเลิกทำลายผืนป่า
ลูกน้องเฮียหมู: โอเคๆพวก กูจะเลิก
เทพพารักษ์: กูไม่เชื่อคนชั่วอย่างมึงไม่มีทางล้มเลิกหรอกเรื่องบาปหนาแบบนี้
ลูกน้องเฮียหมู: เอะ นี้แล้วจะถามทำไมถ้ารู้อยู่แล้ว
เทพารักษ์: ก็ถามเพื่อเตือนสติพวกมึงไงว่า ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่ามาบุกรุกทำลายผืนป่า
ลูกน้องเฮียหมู:หน่อยแน่คิดว่าตัวเองเก่งนักรึไงหะ
เฮียหมู: ไม่เอาน่ามันบ้ามันจะพูดอะไรก็ให้มันพูดไป
เฮียหมู: พวกเราจะไปธุระช่วยหลบไปหน่อยมึงขวางประตู
เทพารักษ์: ไม่ให้ไป
ลูกน้องเฮียหมู: หลีกไป
เฮียหมู: ไม่หลีกต้องใช้กำลังกันแล้วละแบบนี้ พวกเราลุยอัดมัน
เทพารักษ์: มนต์แห่งจันทราจงสำแดงฤทธาณบัดนี้
ลูกน้องเฮียหมู: เฮ้ยแปลงร่างได้ด้วย นี้มันเทพารักษ์หรือสาวน้อยเวทมนต์วะ
หัวหน้าลูกน้องเฮียหมู: ไม่รู้แหละระวังตัวไว้ด้วย ถ้าทางจะแกร่งท่าไม้ตายพลังคลื่นจันทร์แห่งแสง
นี่แน่ะ
บอดี้การ์ดเฮียหมู: เผ่นก่อนเถอะครับเฮียมันเป็นเทพมีพลังเหนือมนุษย์แบบนี้เราสู้มันไม่ไหวหรอกครับ
เฮียหมู: เออพวกเรากลับ เจ็บใจนัก
พวกชาวบ้าน: ขอบคุณมากนะที่มาช่วยหมู่บ้านเราเอาไว้
เทพารักษ์ : ไม่เป็นไรพวกเราเหล่าเทพมีหน้าที่ต้องปกปักษืรักษาผืนป่าอยู่แล้ว แต่ ณ ปัจจุบันพวกเราไม่สามารถที่จะลงโทษปลิดชีวิตผู้ทำลายผืนป่า หรือ ทำร้ายให้บาดเจ็บได้ ต้องให้เป็นหน้าที่ของกฏหมาย ด้วยสภาพสังคมที่เปลี่ยนไปเหล่าเจ้าป่าเจ้าเขาเทพแห่งผืนป่าอย่างพวกเรา โดนหมิ่นเกียรติ ไม่ให้ความเคารพศรัทธาดังแต่ก่อนเอา แต่จะโทษพวกผีสางนางไม้บ้างอะไรบ้าง โดยไม่ดูความหลักความเป็นจริงเลยว่า ท่านต้องสิงสถิตอยู่ ณ.ต้นไม้ ชาวบ้านไปถางป่าตัดไม้โดนนางไม้เล่นงานก็สมควรแล้ว ไม่มีต้นไม้ท่านก็อยู่ไม่ได้ ดวงจิตของนางไม้จะต้องผูกติดกับต้นไม้เสมอ ท่านก็เลยจัดการฆ่าพวกบุกรุกทำลายป่าเสีย ไม่งั้นท่านก็ไม่มีบ้านที่อยู่อาศัย
กอหญ้า: ถึงขั้นต้องฆ่าต้องแกงกันเลย
นางไม้: คนบาปใจหยาบพวกนี้สั่งสอนดีๆเตือนดีไม่ได้หรอก ต้องให้เสียเลือดเสียเนื้อบ้าง พอเหล่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำร้ายเข้าหน่อยนิดๆหน่อยก็พากันดราม่าบอกว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำร้ายเขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของศาล ของกฏหมาย ก็กฏหมายมันเอาไม่อยู่ไงพวกนางไม้เข้าถึงได้ใช้วิธีนี้กัน แต่ไม่ว่ายังไงก็อย่าพึ่งวางใจนะพวกเฮียหมูคงไปจ้างหมอผีมาจัดการพวกเราแน่ๆ
พวกชาวบ้าน: จริงด้วยไหนก็สงบสุขทั้งที มาเลี้ยงฉลองกันเถอะเห็นด้วย
ตัดภาพมาที่งานเลี้ยง
รองหัวหน้าหมู่บ้าน: ไชโยดื่มให้กับ เสรีภาพของหมู่บ้านเฮาเย้
พวกชาวบ้าน: ไอโหม่งเช่ง มึงเมาแล้วนะเว๋ยพอเถอะ
ไอโหม่งเช่ง: ไม่เป็นไรกูโอเค กูไม่เมา
พวกชาวบ้าน: นายโหม่งเช่งมันช้ำรักอกหักที่โดนปฏิเสธโดนโกงหลอกให้ตกหลุมรักแล้วก็ชิ่งเอาเงินทรัพย์สมบัติไป
ด.ช.กล้า: ใครกันที่ทำแบบนี้
พวกชาวบ้าน: นางซูซี่ว่าที่ภรรยาในอนาคตของนายศรีเพชร
ผู้ใหญ่บ้านยะโฮว์: ว่าที่ภรรยาอยู่นั้นแหละ อายุก็มากแล้ว จะหมดวัยคลอดเมื่อไหร่ไม่รู้นั่นสิ
แม่สำลี: อย่าไปสนใจเลยจะพี่ ทานของอร่อยดีกว่า นายศรีเพชรอุตสาห์สั่งจากร้านอาหารระดับภัตตาคารมาเลี้ยงพวกเรา
ส่วนในทางของซูซี่นั้น
ซูซี่: คุณชัยพาไปไหนมาเหรอค่ะ ไปคนเดียวด้วยไม่บอกซูซี่เลยนะค่ะ พึ่งพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บที่โดนแก็งค์เฮียหมูทำร้ายเอา
นายศรีชัย: ผมจะไปไหนมันก็เรื่องของผม
ซูซี่: ก็ซูซี่เป็นห่วง
นายศรีชัย: ถ้าเป็นห่วงก็เลิกยุ่งกับชีวิตของผม
ซูซี่: แต่ซูซี่เป็นว่าที่ภรรยาของคุณนะค่ะ
นายศรีชัย: ผมไม่ได้รักคุณ คุณมโนให้สัมภาษย์แบบนั้นไปเอง แล้วอีกอย่าง ผมรักน้ำฟ้าไม่ใช้คุณ
ซูซี่: กรี๊ด … ยัยน้ำฟ้า
ซูซี่บุกมาบ้านยัยน้ำฟ้าทันที เป็นบ้านพักต่างอากาศที่อยู่บนภูเขาใกล้ชิดกับธรรมชาติเพราะน้ำฟ้าชอบธรรมชาติเอามากๆ เธอมักจะหาเวลาสัมผัสกับธรรมชาติเสมอ
ซูซี่: ยัยน้ำฟ้ามึงตาย
น้ำฟ้า: ปล่อยฉันนะ ทำอะไรของคุณเนี้ย
ซูซี่: แย่งผัวชาวบ้านยังมาทำไขสืออีก
น้ำฟ้า: ฉันไปแย่งผัวใครไม่ทราบ ฉันไม่ได้ทำคุณจะมากล่าวหาฉันพล่อยๆไม่ได้
ซูซี่: คิดไว้แล้วเชียวผู้หญิงหน้าไม่อายไม่รู้จักยอมรับความจริง ก็ต้องงัดหลักฐานมาแฉ ฉันเตรียมมาแล้วนี้ไงภาพหลุดที่แกนอนชู้กับผัวฉันนี่
น้ำฟ้า: คุณไปลวนลามฉันตอนไหน
นายศรีชัย: คือฟังผมอธิบายก่อนนะ ผมรักคุณจริงๆนะ
น้ำฟ้า: ฉันไม่เชื่อคนโกหกหลอกลวงอย่างคุณอีกต่อไปแล้ว น้ำฟ้าผิดหวังมากจนร้องไห้ออกมา ฉันไม่ได้ทำจริงนะ เขาแค่มาหลงเสนห์ฉันของเขาเองต่างหาก ฉันอยู่ของฉันดีๆ
ซูซี่: ฉันไม่เชื่อพวกมารยาหญิง อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันนะ อายุก็ตั้ง 23 แล้ว ยังจะไร้เดียงสาไม่รู้อีโหน่อีเหน่เรื่องผู้ชายแบบเนี้ยเข้าค่ายแย่งผัวชาวบ้านชัดๆ
น้ำฟ้า: ใช่ฉันไร้เดียงสาก็จริง แต่ฉันไม่ได้แย่งผัวใคร
ซูซี่: ฉันจะเชื่อได้ไง มีหลักฐานอะไรละว่าเธอบริสุทธิ์ใจจริง
น้ำฟ้า: พอดีว่าฉันไม่มีนะ
ซูซี่: งั้นก็เตรียมตัวฝ่ามือตบสั่งสอน
น้ำฟ้า: อย่านะฉันเจ็บ แว็กๆ น้ำฟ้ามีอาการแพ้ท้อง
นายศรีชัย: คุณเป็นไงบ้างมั้ย
น้ำฟ้า: อย่ามาแตะต้องตัวฉัน
ซูซี่: คิดจะมาสำออยยังงั้นเหรอ
น้ำฟ้า: เปล่านะฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันจะแพ้ท้อง
ซูซี่: ใครจะเชื่อได้ลง คำโกหกหลอกหลวงของผู้หญิงอายุตั้ง 23 แล้วยังไร้เดียงสาอยู่สำออยนักใช้มั้ยเหอะ
น้ำฟ้า: ได้โปรดหยุดเถอะฉันเจ็บ
นายศรีชัย: พอได้แล้วซูซี่ ถ้าไม่หยุดผมจะให้ลูกน้องผมมารับตัวคุณไปเป็นภรรยา ลูกน้องผมหื่นทั้งนั้นคงไม่ต้องบอกนะว่าคุณจะโดนกระทำอะไรยังไงบ้าง
ซูซี่: นี่คุณจะทำแบบนี้กับตัวซูซี่ไม่ได้นะค่ะ ซูซี่ไม่ยอม
แม่ของน้ำฟ้า: เกิดอะไรขึ้นเสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกัน ตายแล้วน้ำฟ้าลูกแม่ทำไมสภาพเป็นแบบนี้
ซูซี่: ฉันทำเองเนี้ยแหละ ลูกสาวคุณแม่มาแย่งผัวฉัน
แม่ของน้ำฟ้า: ไม่จริงฉันสั่งสอนลูกสาวฉันมาดี คนที่จะแย่งผัวชาวบ้านน่าจะเป็นคุณมากกว่า แต่งตัวนุ่งสั้น ทาปากสีแดงแจ๊ด สวมส้นสูง 4 นิ้ว เข้าบ้าน ใครเชื่อก็โง่แล้ว พอกันทีนายดำรงค์ ฉันยกนางซูซี่ให้นาย และ ลูกน้องทุกคน จะลวมลามมีเซ็กส์เซ๊อก์ยังไงก็ได้
ลูกน้องนายศรีชัย: ขอบคุณครับนาย
ซูซี่: นี่ปล่อยนะปล่อย อย่ามาแตะตัวฉันนะ คุณชัยจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ปล่อยบอกให้ปล่อยไงเล่า
นางแก้วจันทร์: ไปๆไปทำแผลก่อนลูก
นายศรีชัย: เดี่ยวผมไปตามหมอรักษาประจำตัวส่วนตัวของน้ำฟ้ามาให้นะครับ
แม่ของน้ำฟ้า: รบกวนด้วยนะจ๊ะ
นายสมชาย: ผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ได้อัดคลิปไว้ เราต้องช่วยเขา เขามีพระคุณกับเรา เขาช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายส่งตัวพาพ่อไปรักษาที่กรุงเทพ
นายสมชาย: เออ คุณผู้หญิงครับ กระผมทราบมาว่าลูกสาวของท่านโดนลวนลามจนตั้งท้องแล้วครับ มีผลตรวจด้วยนะครับ
แม่ของน้ำฟ้า: ว่าไงนะน้ำฟ้าลูกแม่ แล้วรู้ม้ยว่าใครเป็นคนทำ
นายสมชาย: กระผมรู้ครับแล้วก็มีหลักฐานด้วย
นายศรีชัย: แย่ละ นายสมชายรู้ความจริงแล้ว เอาว่าไงไอ้สมชาย เดี๋ยววันนี้กูพาไปดริงค์เอามั้ยไปเลี้ยงอาหารด้วย รางวัลที่มึงขยันขันแข็งช่วยขายผลผลิตทางการเกษตรให้ขายออก เดี๋ยวไปนั่งรอที่รถได้เลยนะ เดี๋ยวจะพาไปออกรอบตีกอร์ฟด้วย
นายสมชาย: ขอบคุณครับ แต่เอาไว้ที่หลังก่อนนะ
นายศรีชัย: เอาน่าๆ ตอนนี้เลย
นายสมชาย: แต่ผม
นายศรีชัย: มีระดับภัตตาคารรางวัล 4 ปี ซ้อนเชียวนะ อย่าปฏิเสธน้ำใจของคนอื่นสิ
นายสมชาย: งั้นก็ได้ครับเดี๋ยวไปรอที่รถนะ
นายศรีชัย: เออคุณผู้หญิงครับ ที่จริงผมก็ทราบนะครับว่าใครเป็นคนลวนลามน้ำฟ้า
แม่ของน้ำฟ้า: ใครกันเหรอนายศรีชัย
นายศรีชัย: นายสมชายครับ
แม่ของน้ำฟ้า: ไม่น่าใช้นะ
นายศรีชัย: เป็นเรื่องจริง กระผมมีหลักฐาน เดี๋ยวเชิญคุณแม่นั่งรอตรงนี้ได้เลยครับเดี่ยวผมไปเอาหลักฐานมาให้
จะกุสร้างหลักฐานอะไรดีเนี้ย ต้องคิดสิๆคิด ตู้เสื้อผ้าอ้อ จริงด้วยนี่ แม่บ้านมาพอดีเลย
นายศรีชัย: ช่วยเอาเสื้อผ้าพวกเนี้ยไปไว้ที่ในตู้เสื้อผ้าของนายสมชายทีนะ ส่วนชุดชั้นในที่ค่อนข้างเซ็กซี่ให้ถ่ายรูปลงมือถือเครื่องสำรองของนายสมชายให้หมดเลยนะ
แม่บ้าน: แต่ว่านี้มันเสื้อของผู้หญิงนะค่ะ แล้วนี้ก็ชุดส่วนตัวของคุณหนูก็ต้องอยู่ในห้องสิค่ะ
นายศรีชัย: ฉันสั่งก็ทำตามสิ
แม่บ้าน: เข้าใจแล้วค่ะ
นายศรีชัย: อ้าวบุญชู(พ่อบ้านที่บ้านของน้ำฟ้า)เดี๋ยวช่วยให้คนมายกตู้นี้ลงมาข้างล่างทีนะ
นายบุญชู: ครับนาย
นายศรีชัย: นี้ครับ ตู้เสื้อผ้าของน้ำฟ้า ไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยสักชิ้นแต่กลับไปพบอยู่ที่ห้องสมชาย แล้วก็ที่เด็ดไปกว่านั้นหลักฐานมัดตัวนายสมชายโทรศัพท์เครื่องสำรองของนายสมชายเราพบภาพถ่ายชุดชั้นในเซ็กซี่เต็มไปหมดเลย … ผมคาดว่าที่นายสมชายใช้โทรศัพธ์สำรองถ่ายไว้น่าจะเป็นเพราะไม่ค่อยใช้สักเท่าไหร่ และ สามารถเก็บซ่อนไว้อย่างดีไว้ที่บ้านได้ ไม่เหมือนโทรศัพท์เครื่องหลักที่สามารถโดนล่วงกระเป๋า หรือ โดนฉกข้อมูลเนื่องจากใช้กันอยู่เป็นประจำวันในชีวิตประจำวัน คนทั่วไปเห็นใช้เครื่องนี้เป็นหลัก พอเครื่องไหนที่คนใช้เป็นหลักก็มีสิทธิ์ที่จะโดนฉกข้อมูลได้ เพราะเห็นกันอยู่เป็นประจำแต่ถ้าเป็นเครื่องสำรองใช้อยู่ในบ้าน ก็ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นเครื่องนั้นก็จะไม่โดนฉกข้อมูล
แม่ของน้ำฟ้า: ไปตามตัวนายสมชายมา ตอนนายเรียกให้ไปพบ ให้บอกว่าจะพาไปทานอาหารที่ภัตตาคาร ไปตีกอลฟ์แล้วให้มานั่งรอที่รถ
นายสมชาย: มีอะไรเหรอครับนาย
นายศรีชัย: ตอนแรกฉันก็ว่าจะพาไปทานข้าวที่ภัตตาคารหรู ตีกอลฟ์สนามที่จองไว้นะ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว
แม่ของน้ำฟ้า: แกบังอาจมาลวนลามลูกสาวฉันทำไม
นายสมชาย: ผมไม่ได้ทำนะครับ
แม่ของน้ำฟ้า: แล้วเนี้ยอะไรหลักฐานแบบเนี้ย ภาพเนี้ยถ้าไม่ใช้แกถ่ายแล้วใครเป็นคนถ่าย มือถือตัวเองใครจะรู้รหัสถ้าไม่ใช้เจ้าของ สำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ สิ่งที่สำคัญในชีวิตมากที่สุดของฉันก็คือลูกที่เป็นแก้วตาดวงใจของฉัน
คุณหญิงร้องไห้ฟูมฟายเสียอกเสียใจเป็นอย่างมาก
แม่ของน้ำฟ้า: ฉันจะไล่แกออกไปเป็นกรรมกรขุดทองหาเพชร แล้วก็ส่งตัวนายไปเป็นกรรมกรก่อสร้างของบริษัทฉัน ที่เพิ่งเปิดธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี้อีก เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจะส่งให้เป็น 4 เท่าของแต่ละเดือนในเวลา 1 ปีที่แกขยันขันแข็ง และ ฉันก็จะให้รางวัลแกเป็นสร้อยเพชร หรือ ทอง แล้วก็รถยนต์หรู พอครบสิ้นเดือนถึงเดือนหน้าแกก็จะได้เงินเดือนเท่าเดิม นี่ฉันถือว่าเมตตาที่สุดแล้วนะ แกทำแบบบนี้กับลูกสาวฉันได้ยังไง ฉันอุตส่าหต์เชื่อใจแก
คุณหญิงร้องไห้ฟูมฟายหนักมาก คุณผู้หญิงล้มลงหมดสติจากอาการที่เสียใจอย่างหนักหน่วง
นายศรีชัย: ไปตามหาหมอประจำตัวคุณผู้หญิงมาเร็วเข้า
บุญชู: ครับนาย
สุดท้ายนายสมชายก็ต้องไปเป็นกรรมกรเหมือนเดิมสมชายส่งข่าวไปบอกแม่ แล้วยังสงสัยไม่หายว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมมีคนรู้รหัสผ่านเขา คนร้ายที่ใส่ความนายสมชายก็ไม่น่าใช้นายศรีชัย เพราะเขาก็ดีกับเรามาโดยตลอดถึงจะบ้าผู้หญิงไปบ้างก็ตาม
สมชายกลับบ้านพักส่งเงินโอนไปให้แม่แล้วนอนพัก บรรยากาศ ณ.หมู่บ้านดอยทุ่งได้เงียบสงัด ผู้คนต่างทยอยเก็บข้าวของเลิกงานปาร์ตี้ลี้ยงฉลอง และ เข้าสู่ช่วงนิททราเช่นเดียวกับบ้านพักต่างอากาศที่นายสมชายเก็บเงินซื้อไว้ให้เป็นของขวัญเซอไพรส์แม่
จบตอนที่ 1 From Forest With Love EP1
ไรท์ ต้องขออภัย ถ้าเกิดตอนที่ 1 ยาวไป พอดีติดอุปสรรคในการเขียนหัวมันตัน แก้ทางออกไม่ได้ จากเดิมว่าจะให้ตอนที่ 1 มี 4 แผ่น กลับกลายเป็นตั้งหลายแผ่น เพราะตอนที่ 2 เป็นตอนคัดค้านเรื่องเขื่อนเก็บน้ำ จะมารวมกับตอนที่ 1 ไม่ได้ เฮียหมู่ก็ต้องออกไปเตรียมพร้อมเอาคืนเทพแห่งผืนป่าแล้ว
เราตั้งใจว่าจะมีฉากดราม่าโรแมนติกด้วย แต่มันออกจะยาวเพราะเราต้องการให้มันสนุกๆ คิดในส่วนดราม่าม่าโรมแมนติกไม่ออก เอาที่มันโดนใจเรา และ ผู้อ่านแบบจังๆไม่ได้ คิดได้แค่นี้ที่มันปังเอามากสำหรับเรา แต่มันกลับยาวมาก ตอนต่อไปเตรียมพบกลับตัวละคร นายเทพธำรงค์ และ เทพฉิมพลี กับ น้องมะนาวดาราสาวชื่อดัง
ฝากติดตามผลงานของไรท์ด้วยนะค่ะ
ปล. ต้องกราบขอโทษจริงที่ตอนที่ 1 ยาวมาก คนอ่านอาจจะอ่านไม่สามารถอ่านครบภายในวันเดียวได้ ไรท์จะพยายามไขจุดบกพร่องพัฒนางานเขียนและอุปสรรคในการเขียน ให้มีปัญหาแก่คุณผู้อ่านน้อยที่สุดค่ะ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)