17 ปี … บนเส้นทางที่ผ่าน เราสองคนจับมือกัน ถากถาง ฝ่าฟันกันมา สุขบ้าง ทุกข์บ้าง เธอและฉันก็ไม่เคยที่จะถอย แม้จะท้อบ้างต่างกรรมต่างวาระ
… เราสองคนยังคงก้าวต่อไปด้วยหัวใจดวงเดียวกันที่บังเอิญอยู่ในสองร่าง
และนี่คือเรื่องราวของฉัน และ เธอ … พ่อ และ ลูกสาว ADHD (1) ที่จูงมือกันไปด้วย ความรัก ความหวัง ความเชื่อ และ ความศรัทธาไม่สวยหรู ไม่ดราม่า ไม่แฮปปี้เอนดิ้ง เพราะนี่คือชีวิตจริง
… ใจสู้หรือเปล่า … ไหวไหมบอกมา …
ใครคนหนึ่ง … เธอสิ้นหวังไปแล้ว …
สิ้นหวังว่าลูกสาวพ่อคงทำอะไรไม่ได้ ไม่มีอาชีพ อยู่ด้วยตัวเองไม่ได้ …
พ่อของหนูคงเปลี่ยนกรรมเก่าของตัวเอง และ กรรมเก่าของตัวหนูไม่ได้ …
… ที่พ่อทำได้คือ ทำกรรมใหม่ให้ดีที่สุดตามเหตุ ตามปัจจัย และ ทำด้วยสุดหัวใจที่พ่อมี
… ที่พ่อทำได้คือ ทำให้ดีที่สุด ไม่ว่าคนบนฟ้าจะมอบหนูมาให้(พ่อ)ในรูปแบบที่ท้าทาย(พ่อ)เพียงใด
พ่อจะทำสำเร็จไหม … พ่อไม่รู้
พ่อรู้แต่ พ่อต้องทำ เพราะถ้าพ่อไม่ทำ ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่จะทำ
หนูต้องออกจากโรงเรียนหญิงชื่อดังย่านชิดลมตอน ป6. มาต่อที่โรงเรียนเล็กๆอันแสนอบอุ่นหลังสถานีรถไฟสามเสน เพื่อให้ได้วุฒิ ม.3
หนูไม่มีความสุขกับการเรียน เกือบปีที่อยู่เฉยๆหลังจบ ม.3 พ่อเอาหนูไปฝากเป็น “คนรับใช้” ในโรงเรียนเด็กความต้องการพิเศษแห่งหนึ่งไม่ไกลจากตลาดบองมาเช่ เพื่อให้หนูฝึกหัดที่จะช่วยเหลือตัวเอง รู้จักกฏระเบียบ หน้าที่ วินัย ความรับผิดชอบ ทำงานต่างๆ อย่างที่คนอื่นเขาทำกันให้ได้
ซักผ้า ล้างจาน หั่นผัก ทำครัว เสริฟอาหาร เก็บโต๊ะ เฝ้าร้านกาแฟ กวาดโรงเรียน ถูพื้น หนูทำได้ดีพอสมควร แม้จะทำไปบ่นไปประสาเด็ก
พ่อไม่แน่ใจว่าหนูชอบทำอะไรบ้าง ทำอะไรได้บ้าง เราสองคนลองทุกอย่างที่หนูบอกว่าอยากจะทำ ตามเงื่อนไขปัจจัยที่อำนวย เพราะพ่อไม่ได้ร่ำรวย และ ต้องทำงานเป็นลูกจ้างเขาวันจันทร์ถึงวันศุกร์ …
ครั้งหนึ่งเราสองคนพ่อลูกไปสมัครเรียนทำเบเกอรี่ของกทม. คนเยอะ หนูเรียนตามไม่ทัน … ไม่สำเร็จ ล้มเหลว
ต่อมาเราไปสำรวจโครงการผู้มีความต้องการพิเศษโรงเรียนสารพัดช่าง แต่ก็ไม่สามารถ เพราะเรื่องการเดินทาง ไม่มีใครไปส่งไปรับ ที่ทำงานพ่ออยู่คนล่ะทางกับโรงเรียน … ไม่สำเร็จ ล้มเหลว (อีกครั้ง)
พ่อพอทำอาหารคาวหวานเป็นบ้างตามที่คุณย่าหนูถ่ายทอดวิชาให้
พ่อหัดให้หนูทำอาหารเอง หุงข้าว ต้มไข่ ไข่เจียว ผัดผัก แกงจืดวุ้นเส้นเต้าหู้หมูสับ แกงกระหรี่ไก่ ยำหมูยอ ทอดปลา หนูรับการถ่ายทอดได้เท่านี้ … สำเร็จบางส่วน ใช้เป็นอาชีพคงไม่ได้ แค่พอไม่อดตายตราบเท่าที่มีของสดในตู้เย็น
ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นไป ชีวิตไม่ดิ้นก็สิ้นใจ
ไม่เป็นไรลูกรัก เราสองคนพ่อลูกจะสู้กันต่อไป ….
หนูดูการ์ตูนแม่มดน้อยโดเรมี แล้วอยากเป็น ปาติซิเย่ (PATISSERIE) … (2)
บางทีอาหารไทยอาจจะยากเกินไป พ่อกูเกิล(เพราะย่าหนูไม่เคยสอน ย่าหนูก็ทำไม่เป็น)หาสูตรขนมอบง่ายๆมาทำไปด้วยกัน พ่อลุยเปิดกูเกิลหัดทำเองจนพอเป็นแล้วลงมือสอนเอง ล้างเตาอบไปหลายรอบ แป้งกระจายเละไปทั้งครัวอยู่หลายเดือน หนูทำได้แค่แพนเค้กกลมๆ ฟรุ๊ตเค้กแฉะๆ ชูครีม (Choux Cream)หน้าตาน่าเกลียด กับ คุ๊กกี้ที่หน้าตาเหมือนอุนจิสีน้ำตาลเข้มๆแข็งโป๊ก เพราะหนูไม่ได้ตั้งเวลาเตาอบ
… เหมือนเดิม สำเร็จบางส่วน ใช้เป็นอาชีพคงไม่ได้ แค่พอไม่อดตายถ้า มีแป้งสาลี มีไข่ มีนม ในตู้กับข้าว
เราสั่งชุดร้อยลูกปัดมาช่วยกันหัดออกแบบหัดร้อย เผื่อจะเป็นรายได้เล็กๆน้อยๆที่หนูพอทำได้ แต่สมาธิและกล้ามเนื้อมัดเล็กของหนูไม่อำนวย ร้อยออกมาได้อินดี้มากๆ อินดี้แบบไม่น่ามีใครจะซื้อ อินดี้แบบที่คนออกแบบร้อยเองก็ไม่อยากใส่ออกไปข้างนอก … ไม่สำเร็จ ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง
หนูอยากมีร้านขายต้นไม้ อยากปลูกต้นไม้ ได้ซิลูกรัก พ่อจัดให้ เริ่มจากถั่วเขียว … ล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะหนูลืมรดน้ำเป็นประจำ
หนูอยากเป็น Designer ออกแบบเสื้อผ้า พ่อเปิดยูทูบให้เรียน ให้หัดสเก็ตตามไป … ไม่สำเร็จ ทำได้ไม่กี่วัน หนูบอกว่า หมดไอเดียแล้วค่ะ
หนูอยากเป็นนักเขียน หนูพอมีพรสวรรค์ในการเขียน ให้เขียนเรื่องราวต่างๆสะสมเป็นเล่ม หัดพิมพ์ลงคอมพิวเตอร์ ให้กำลังใจ ลุ้น เป็นเรื่องเป็นราวอยู่พักใหญ่ จบเรื่องที่เขียนไว้ไม่ลง วนไปมาจนจำไม่ได้ว่าเริ่มเรื่องไว้อย่างไร
ความพยายามล่าสุดหนูอยากนวดแผนไทย พ่อก็จัดให้อีก จ้างครูมาสอนที่บ้านตัวต่อตัววันเสาร์ (3) ดูทรงก่อนว่าจะไปรอดไหม ผ่านไป 4 เสาร์ น่าจะไปรอด เพียรหาโรงเรียนสอนนวด จนเจอที่ใกล้บ้าน หนูเดินทางเองคนเดียวได้ด้วยรถไฟใต้ดินสถานีเดียว (4)
150 ชม. 5000 บาท ไม่เป็นไร พ่อสู้ ถ้าหนูเรียนได้จริงๆ ถึงจะล้มเหลวอีกครั้ง จะเป็นไรไป ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรา 2 คนล้มเหลว แต่เป็นอีกครั้งที่เราพ่อลูกเรียนรู้ไปด้วยกันว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่หนูทำได้ … มันก็แค่ยังไม่ใช่
กลับจากทำงานเป็นหุ่นให้หนูหัดนวดทุกเย็น บางทีก็นวดได้ดี หายเมื่อย น่าชื่นใจ แอบน้ำตาซึมเล็กๆ บางทีก็ไม่แน่ใจว่าหลังนวดเสร็จพ่อปวดเมื่อยมากขึ้นหรือเปล่า …
ความสุขของชีวิตไม่ได้อยู่ที่จุดหมายปลายทาง หากแต่คือคืนวันที่ผ่านไปก่อนจะไปถึงจุดหมายปลายทางต่างหาก
… ขอบคุณคนบนฟ้าที่ให้หนูมาสร้างความสุขในทุกคืนวันที่ผ่านไปในชีวิตผู้ชายธรรมดาๆคนนี้
… ให้ผู้ชายธรรมดาๆคนนี้ได้มีโอกาสทำภาระกิจที่ยิ่งใหญ่ (แม้จะยังไม่เป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์)
… ยังไม่ใช่บทสุดท้าย
… ยังไม่ใช่บทสรุป
” ไม่มี ก็คงต้องมีสักวัน ความฝันเป็นจริงต้องทนสู้ไป
ไม่นาน เราคงจะได้สมใจ มุ่งมั่น ทุ่มเทเพียงใดกว่าจะได้มา
เส้นชัย ไม่มาต้องไปหามัน รางวัล มีไว้ให้คนตั้งใจ
ขวากหนาม ทิ่มแทงก็ผ่านพ้นไป โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่ายดาย
ใจสู้หรือเปล่า ไหวไหมบอกมา … ” (5)
… ยังต้องมีบทต่อๆไป
… ตราบใดที่มือหนูยังอยู่ในมือพ่อ เราจะจับมือกันและก้าวไปด้วยกัน เราจะก้าวต่อไป
… จนกว่าวันที่พ่อหมดลมหายใจ วันนั้นหนูคงต้องเดินไปโดยลำพัง
… แม้พ่อจะไม่ได้อยู่กับหนู อยากให้หนูรู้ว่า หัวใจและความรักของพ่อยังคงอยู่กับหนูตลอดไป
… เพราะว่าเราใช้หัวใจดวงเดียวกัน
พ่อน้องเฟิร์น
8 เมษายน พ.ศ. 2560
(1) Attention Deficit Hyperactivity Disorder
(2) หัวหน้าคนทำขนมอบในครัว
(3) ให้เครดิตครูท่านนี้ไว้ตรงนี้ เพราะครูใจเย็นกับเฟิร์น และ สอนดีมาก
(4) กว่าจะหัดให้เดินทางรถไฟใต้ดินและบีทีเอสได้เองก็เป็นอีก Episode หนึ่งทีเดียว หมดค่าซ้อมไปหลายอยู่ แต่ความสำเร็จนั้นน่าภูมิใจมาก
(5) เพลง ศรัทธา ของวง หิน เหล็ก ไฟ