วันที่ 21 ตุลาคม พศ. 2544 เวลาราวทุ่มกว่าๆ …
พ่อได้ยินเสียหนูร้องจ้าออกมาจากในครัว
พ่อก็เลยวิ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนู
ภาพที่พ่อเห็นทำให้พ่อต้องชงัก
แม่กำลังจะเข้าไปช่วยหนู แต่แว๊บหนึ่งในความคิด
พ่อห้ามแม่เอาไว้ …
มือหนูกำตุ๊กตายางตัวเล็กๆตัวหนึ่ง
ทั้งมือหนูและตุ๊กตายางตัวนั้นอยู่ในขวดปากแคบๆ …
หนูกำลังพยายามอย่างหนัก ร้องไห้เสียงดังอย่างอารมณ์เสีย
เพราะหนูพยายามจะเอามือที่กำตุ๊กตายางตัวนั้นออกมาจากขวด …
ลูกรัก … ลูกกำลังเรียนรู้บทเรียนหนึ่งที่สำคัญกับการใช้ชีวิตของลูกในภายหน้า
…………..เป็นบทเรียนที่คนผ่านโลกมามากกว่าหนูบางคนก็ยังไม่เข้าใจ หรือ ทำไม่ได้ …
ลูกรัก … “บางครั้ง … ถ้าลูกไม่ปล่อยสิ่งที่ลูกถือเอาไว้
………….ลูกไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากสิ่งที่พันธนาการลูกหรอกนะ”
ลูกรัก … เมื่อลูกโตขึ้น ลูกอาจจะจำเรื่องราววันนี้ไม่ได้
…………..แต่ถ้าวันหนึ่งที่ลูกกลับมาหาอ้อมอกพ่อ
…………..ด้วยน้ำตานองหน้ากับปัญหาชีวิตที่ลูกแก้ไม่ตก
………… พ่อจะเล่าเรื่องราววันนี้ให้ลูกฟัง
บันทึกโดย … พ่อของลูก …
บันทึกไว้เมื่อ … วันที่ 22 ตุลาคม ปีเดียวกัน …
อ้อ … ลูกใช้เวลากว่า 15 นาที กว่าลูกจะปล่อยตุ๊กยายางตัวนั้น
………แล้วลูกจึงเอามือออกมาจากขวดได้ …
… พ่อน้องเฟิร์น …