ความรักของพ่อ

สองมือที่ไกวแปล … สองมือที่ไกวแปล เมื่อถึงวันที่เขาเข้าใจ … เขานั่งน้ำตาไหลอยู่เงียบๆคนเดียว (… แด่สองมือทุกคู่ที่ไกวเปล) วันที่เขาทำได้มากที่สุดแค่ร้องไห้เสียงดัง … เมื่อเขาหิว … เพราะมีเลือดสีขาวจากอกของเธอ … ท้องเขาจึงอิ่ม ยามที่เขากำลังจะล้ม ในวันที่พยายามจะยืนเป็นครั้งแรก … เพราะมีมือของเธอ … เขาจึงมีก้าวแรก … และเป็นก้าวที่มีเธอรอประคอง “อยู่ข้างหน้า” แต่วันที่เขาหัดวิ่ง … เธอกลับเลือกที่จะยืน “อยู่ข้างหลัง” … เขาหัดวิ่งโดยเริ่มจากก้าวที่ “ห่าง” เธอออกไป … เขาหัดวิ่งโดยหันหลังให้เธอ … แต่เธอก็ไม่เคยไปจากตรงที่เขาเริ่มหัดวิ่ง … เพียงเพื่อให้เขารู้ว่า เมื่อเขาล้ม ถ้าเขากลับมา เขาจะพบรอยยิ้มและคำปลอบใจของเธอที่ตรงนั้น เธอจบแค่อนุปริญญา วุฒิครู กรมอาชีวะฯ … เขาเป็นมหาบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศ … แต่เป็นมือของเธอ … ที่กุมมือเขาให้เริ่มหัดเขียน ก.ไก่ ข.ไข่ ให้เป็นตัว เธอรู้มากที่สุดแค่คณิตศาสตร์ช่างอาชีวะเบื้องต้น …

แด่เธอ … ผู้หญิงคนที่ตายแทนผมได้ แม้ว่าผมจะไม่ต้องการ … เธอ … ผู้หญิงที่สวยที่สุดตลอดกาลของผม แด่เธอ … เมื่อ 45 ปีมาแล้ว มีผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง … เธอ … จากบ้านของเธอในเมืองหลวง … จากไปตัวคนเดียว เธอ … หวังว่าจะไปอยู่กับผู้ชายคนที่เธอรัก เธอต้องไปอยู่ในดินแดนที่กันดารเกือบจะที่สุดของประเทศ ในดินแดนที่แตกต่างไปทั้งวัฒนธรรม ภาษา ความเป็นอยู่ และ ศาสนา (ของครอบครัวผู้ชายคนนั้น) 1 ปีต่อมา … … ลูกคนแรกของเธอ … เป็นผู้ชาย … … ลูกคนแรกของเธอ … เกิดมาในจังหวัดหนึ่งริมฝั่งโขง (*) … แม้จะแต่งงาน แต่เธอก็ไม่ได้อยู่กับชายที่เธอรัก … ด้วยเหตุแห่งอาชีพข้าราชการตัวเล็กๆที่ไม่มีเส้นสายโยกย้ายได้อย่างใจ เธอตั้งชื่อลูกชายคนแรกด้วยพยางค์หน้าของชื่ออำเภอที่ชายคนรักรับราชการอยู่ในตอนนั้น และ ตามด้วยสองพยางค์แรกของชื่อจังหวัดที่เธอรับราชการอยู่เช่นกัน … ชื่อลูกชายคนแรกของเธอ … ไม่มีในพจนานุกรมฉบับใดๆ … ชื่อลูกชายคนแรกของเธอ …

เมื่อสักครู่แอบไปแกะกล่องไปรษณีย์วิเศษที่เด็กๆเขียนถึง “คนที่เขาเชื่อว่ามีจริง”  เจอนี่ครับ ตามรูปข้างล่าง … ชิวๆ ของนัยภัทร google เจอแล้ว ของยัยเฟิร์นต้องเดินจตุจักรหน่อย ไม่สงสัยเรื่องกระเจี๊ยบแดงเพราะคุณยายไม่สบาย เธออ่านเจอที่ไหนไม่รู้ว่า น้ำกระเจี๊ยบช่วยได้ เลยจะปลูกกระเจี๊ยบ เอาไปทำน้ำกระเจี๊ยบให้คุณยายกิน สงสัยว่า คุณยายจะได้กินน้ำกระเจี๊ยบเธอปีไหน … ฮ่าๆ  แต่ไม่เข้าใจว่า การปลูกกระเจี๊ยบมันต้องเรื่องมากขนาดต้องใช้ “กระถางลายบาร์บี้” … “ดินถุงตรากระต่าย” … “บัวรดน้ำลายบาร์บี้” กับ “กรรไกรตัดดอกกระเจี๊ยบลาย Hello Kitty” เลยเชียวหรือ …  แต่ไม่ว่าการปลูกกระเจี๊ยบเธอจะยุ่งยากแค่ไหน ผมเชื่อว่าซานต้าของเธอเสกให้เธอได้ใต้ต้นคริสมาส ในคืนวันที่ 24 นี้ ปล. #1 ไม่รู้ว่าปีนี้จะเป็นปีสุดท้ายที่เด็กๆยังเชื่อว่าซานต้ามีจริงหรือเปล่า แต่จนเดี๋ยวนี้ผมก็ยังเชื่อของผมว่าซานต้ามีจริง ซานต้าอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งนี่แหละครับ ผมจำได้ว่าความเชื่อว่าซานต้ามีจริง ทำให้เด็กจนๆคนหนึ่งในบ้านสลัมน้ำครำหลับอย่างมีความสุขทุกคืนวันที่ 24 ของทุกปี … และเด็กคนนั้นไม่เคยผิดหวังสักครั้งเดียวในเช้าวันที่ 25 … และบางที … ปีหน้ากล่องไปรณีย์วิเศษใบนี้อาจจะว่างเปล่า …. คริสต์มาสของพ่อ (เรื่องของเด็กสลัมจนๆคนหนึ่ง